Деді. Демесе Жекен-саяқтың салқыны тиді дейсің бе? Өз күнімізді өзіміз көреміз дейді. Бірдеңе деген жерден ет алып тұратын көрінеді. Ол аз болса, Қуатты балабақшаға тапсырғалы жатыр. Әні. Енді сен екеуміздің оларға керегіміз жоқ. «Атам өлсе қойылар, атан өлсе сойылар», көңілі түссе келіп, көңілі түспесе жылына есігіңнен бір сығаламай жүре береді сөйтіп. О тоба, бәрі бет-бетімен. Жас болса кеп қалды, ауырмаймыз ба, сырқамаймыз ба, сайтан емеспіз ғой түге. «Осы екеуі қалай» деп өздері хабар алуды да білмейді. Әсіресе мына Есіркеп, біздің өліп қалғанымызды бір-ақ есітеді. Бүгінгі қылығы мынау. Ойбай ақымақ-ау, бала бақшадан кем болғанымыз ба сонда. Түнеукүні барғанымда: «Бала бақшада бала таза болады, уақтылы ұйықтап, уақтылы тамақ ішеді» деп ыржаңдап отыр еді, бұл иттің сонысы ойыны екені десем шыны екен ғой. Ал екеуінің от басының қызығын көрмей жүрістері әлгі. Мұрындарына май құйсаң да адам болмас. — Қойшы… Қайдағыны айтпай… — Жылама, неменесіне жылайсың. «Қой, қой» деп араға түсіп, соларды бетімен жіберген өзіңнен көр. «Келін жүмсәим, аягімді жілі суға мале-ееп отиамын» деуші ең, отыр енді қарық боп! — Қайт дейсің енді. Мейлі де, мына немелер өскен соң болмаса. — Атаңның басы! Әкелері көрсетпеген жақсылықты осылар көрсетеді деп отырсың ба? Кетеді ертең-ақ тұс-тұсқа. «Шеуа!» деп тұрсын сонсоң. Әтештер шақыра бастады. Шөмішбайдың есіне қауыны түсті. «Ит жеп жатыр-ау. Мейлі, ит жемесе шошқа жесін». Аударылып түсіп, теріс қарап жатты. Кемпірінің иығы бүлк-бүлк етеді. «Қой» деп зекіген жоқ. Қой дегенмен бәрібір қоймайды. Бір кезде сырттан машина дүр еткендей болды. Екеуі де демдерін ішіне тартып, тына қалды. Дүріл бұрынғысынан да күшейіп, ышқынып барып басылды да, есігінің сарт етіп жабылғаны естілді. — Біреу келді ғой деймін, — деді Салиха басын көтеріп. — Сөйтті-ау деймін. Ауызды жиғанша болған жоқ, терезенің тықылдағаны естілді. — Көке, жатып қалғансыңдар ма? — О, даусыңнан айналдым сенің саңқ ете түскен. Есіркепжан ғой мынау. — Салиха әжей құстай ұшып барып, есікті ашты да баласының мойнынан құшақтай кетіп шаң-шаң бетінен алма кезек сүйе берді. — Күнім-ау, түнделетіп қайдан жүрсің! Шешінші, шаршап келген шығарсың. Азып кетіпсің ғой жарығым-ау, денің сау ма әйтеуір? — Сау, сау апа. Аздап шаршағандық шығар. Іштен кебісін сүйретіп әкесі шықты. — Жеті түнде жау қуды ма, не боп қалды? — Жай… Бағана сіз мылтықты алуды ұмытып кетіпсіз. Соны әкеп берейін деп… Оқ-дәрісін де ап қойып ем. — Оны қайтпекпін? Қай малымды қасқыр шауып жатыр? — Атпасаңыз үйде тұрар. Қос ауыз. Қазір әкелейін. Есіркеп сыртқа шығып кетті де, кабинадан мылтықты алып қайта келді. — Міне, су жаңа. Мақта тығып қойсаңыз ұңғысының ішін тот баспайды.