баққан жоқ. Енді бір он минуттай өткен соң, Зейнеп те келді. Ол үйге сөйлей кірді.
- Қалай, баяғы өз үйіңізге қайтадан бауыр бастыңыз ба? — деді ол Айтөре екеуіне ортақ болған бүгінгі қол шатырдың суы кепсін деп түсірмеген күйі бұрышқа қойып жатып. — Дүкенді жапқалы жатыр екен, сәл болмағанда кешігіп қала жаздаппын. Айтпақшы, әлгі виноны кешке қарай сатпайды екен ғой, өлердегі сөзімді айтып жүріп екеуін әзер алдым.
- Екеуін?
- Иә.
— Оның бәрін қайтесіз? Маған беріңіз? — Айтөре Зейнептің қолындағы заттарды алып ас үйге қарай жүрді. – Зілдей ғой, не ала бергенсіз? — Кешке қарай дүкендерде ештеңе жоқ, көзге көрінгенді ала бердім, әйтеуір. Ал мен ас қамына кірісейін. Сіз барып демала беріңіз. – Жоқ, Қырымда әбден демалып болдым ғой. Одан да сізге көмек беріп осында отыра тұрайын. Зейнеп алып келген етін жуып, оған тоңазытқышта сақтаулы тұрған аз ғана қазысын қосып, қазанға салды.
- Әлгінде балаңыз телефон соқты, — деді Айтөре. — Екі рет шырылдатқанда алмап ем, үшіншісінде шыдамадым. Мені әуелгіде сіз деп қалды-ау деймін, біраз нәрселерін айтып тастады.
- Уһ, — деді Зейнеп күрсініп, — аман ба екен, әйтеуір? Келем деді ме? — Ол кенет шошып кетті. — Айтпақшы, сіз онымен кім боп сөйлестіңіз?
- Қорықпай-ақ қойыңыз. Мен ләм деген жоқпын. Ол тіпті қайда түскенін де білмей қалған болуы керек. Қазір қайта соғатын шығар.
- Айтпақшы, жаңа дүкенде кезекте тұрып есіме түсті, — біздің үйдің телефонын қайдан біліп алдыңыз? Мен айтқан жоқ едім ғой.
Айтөре «сухой виноның» жазуына үңіліп отырып:
- Иә, азғантай бір зәлімдік жасауға тура келді, — деді оған көзінің астымен күле қарап. — Кетіп бара жатқанда бесінші пәтерге кіріп бара жатқан ер кісіден сұрағам. Абырой болғанда сіздің телефоныңызды білетін боп шықты.
- Өзіңіздің кәдімгідей қулығыңыз бар екен ғой, — деді Зейнеп оған сынай қарап. — Оны қайтпек едіңіз?
— Қайтуші ем, кетіп бара жатқанда тағы бір рет қоштасқым келгені-дағы. Айтөренің дауысынан шынайылық пен жылылық сезген Зейнеп оған қарсы ештеңе дей алмады, дұрыс дегісі келмеді.