ӨКПЕК ЖОЛАУШЫ

едім, мама! Сен бізді ештеңе ойламайтын, түкті де түсінбейтін бір түйсіксіз маубас деп жүрсің ғой. Біз түсінеміз. Бәріміз түсінеміз. Сен… сен біз деп қана өмір сүрдің… Бізден басқа сенде мақсат болған жоқ.

  •  Сен… сен не деп тұрсың, Ертай-ау?
  •  Не естіп тұрсаң — сол! Ширек ғасырда анық ұқпаған нәрсемді мен бүгін ғана ұқтым, мама! Сен кешір! Мен сені… сені… Біз сені енді өмір бақи ренжітпейміз, мама!
  •  Роза қайда?
  •  Білмейм… Мен оған… енді оған қайтып бармаймын. Ол мені… ол бәрімізді қорлады. Мен енді тәртіпті боламын, енді сенің айтқаныңнан шықпаймын,  сені ешқашан ренжітпеймін, мама! — Ол анасын құшақтап тұрып солқылдап жылады. Зейнеп ұлының шашынан сипап, маңдайынан сүйді.
  •  Сонда, жиырма беске жетпей үшінші рет үйленбексің бе?
  •  Білмейм, мама. Бәлкім үйленбеспін. Сен қалай десең солай болады, мама!
  •  Өй, тентегім менің! Айтпақшы, келін екіқабат емес пе еді.
  •  Иә. Бірақ ол баласын алдырып тастаған.
  •  Не-ме-не? Сен не айтып тұрсың?
  •  Қайыршыдан қайыршы туғым келмейді деп алдыртып тастады. Ол… басқа күйеуге шықпақ… Бүгін… олар… мені сабады… Розаның ағасы, оның болашақ күйеуі…
  •  Сабағаны несі? Бағана телефон соққанымда құдағи сені ұйықтап жатыр деп еді ғой.
  •  Жоқ… иә, талып жатқам…

Зейнептің бойын ыза мен намыс, шарасыздық пен дәрменсіздік кернеп, көзінен жасы бұрқ ете қалды.

  •  Оңбағандар!.. Осындайда қол ұшын беретін ана бала да алыста…
  •  Кеше мен Холмскімен сөйлескемін. Жақында Бектұр келеді, мама! Ол — кеме капитаны! Бәрін көрсетеді бәріне! Мен оны өзім күтіп аламын! Бәрін айтамын оған!..

Осы кезде телефон шар ете түсті. — Аналардың біреуі болса, мені үйде жоқ деп айт! —деді Ертай су-су плащын шешіп жатып. Трубканы Зейнеп көтерді. Ар жағынан Айтөренің қоңыр даусы естілді.