оятпасын да білмей жалтақ халде үнсіз қалды. Бейуақта келіп «немереңді оят» деуі шалға мір оғындай тигенін сезген Омаш даусын бұрынғыдан сәл жұмсартып: «Төмендегі ауылға арба апарып тастаса болды. Сонан соң шауып отырып қайтып келеді», — деді. — Түн ішінде ме? Ойбай-ау, ол неғылған арба? — Бері жүріңіз. –Ой, жаппар ием-ай, ертең де күн бар еді ғой. — Шалдың буындары сырт-сырт сынып орнынан әрең тұрды да еңгезердей тұлғаның артынан ерді. Тас лақтырым жердегі қырманның маңында әлдене қараң-құраң етеді. — Япырай, мына тұрған арба ма… — деп Тоқаң сөз бастай беріп еді, Омаш үндеме дегендей қолымен ауа кесті. Қырманға жеткен кезде шалдың төбе шашы тік тұрып, алған демін қайта шығара алмай қалды. — Көрдіңіз бе, бір түнде қырманыңызға бір арба дермене бір-ақ төгілді. Құмырсқадай қыбырлап жүріп, осыны немереңіз екеуіңіз үш күн орар едіңіз. Білем ғой мен, білем істің өнер жерін! — Ол масаттанғандай шалдың иығынан ұстап, ақырын күліп қойды. — Мені босқа қаңғып жүр деп ойладыңыз-ау, ә? Клуб төңіректеп, қыз алдында сызылып тұратын адам мен емес. Алдымен дүние жинау керек, дүние! Үйіңде тойып ішер асың болмаса құр селтең сенің не теңің! «Түстік өмірің болса — кештік дүние жи» —деген, биыл бір жақсылап ақша тауып алайық, сонан соң бәрі де ешқайда қашпайды. Қырық қызды бір шыбықпен үйіремін! — Ол біреу-міреу естіп жүрер дегендей, аузын алақанымен көлегейлеп, шиқылдап күлді. — Шырағым-ау, бұл кімнің дерменесі? — Оны қайтесіз, ақсақал? Дермене болса болды емес пе, кімдікі екенінде шаруаңыз не? Кімдікі екенін өзім де білмеймін. Адырда не көп — андыздаған адам көп, не көп— десте көп, соларды шетінен тиедім де алдым. Омаш қарайып тұрған бір құлқайырды сындырып алды да, «ықы» деп есекті салып қалды. — Сіз мына дерменені көзге ұрмайтындай етіп жайып тастаңыз. Ал мен немереңізді оятып арбаға мінгізіп жіберейін. Көпірден өткізіп жолға салса болды ғой, ары қарай өзі барады. Бармаса маған десе құдыққа түсіп кетсін. — Немеремді өзім оятайын. Омаш шалға жалт бұрылып, жеп қоярдай тесіле қарады. — Немене, өті жарылып кетер деп тұрсыз ба? Әлде мен адам емес аюмын ба? Қашанғы оны алақанға сап әлпештей бересіз, үйренсін, — деді. Шал ләм деп тіл қата алмады. Қолы дір-дір етіп, төбе боп үйіліп жатқан дерменеге айыр шаншыды. «Ой, алла-ай, — деді ол дерменені жайғастырып жүріп,— ой, Алла, енді маған істетпегің осы ма еді? Қарадан қарап жүріп күнәға баттым-ау. Бір байғұстың өзіміз құсап тырбанып жүріп орған дерменесін қырманға түсіріп, қарғысына ұшырайтын болдық қой. Мына бір мың болғырды құдай қайдан сап еткізіп еді! Аюдай ақырып тұрған неменің көн құлағынан
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32