сөз өте ме, тыңдай қоя ма айтқаныңды!» Осы кезде шайла жақтан арба тықыры естілді. Тоқаң айырын дерменеге шанши беріп, артына мойын бұрып қарап еді, есек үстінде қалқиып бара жатқан немересін көріп, жүрегі шым ете қалды. «Құлыным-ау», әшейін… ұйқысырап құлап қалмаса етті!» Тоқаң дерменені жатаған дестелерге бөліп болып, шайлаға беттегенде немересі де қайтып оралды. — Ой, күнім, сенсің бе? — Кекілінен сипап, ай бойы көрмегендей шөпілдетіп сүйіп жатыр. — Қай жерге шейін апардың? — Ауылдың шетіне дейін. — Қорыққан жоқсың ба? — Жоқ. Тек көпірден өткенде ғана қорықтым. — Ой, алтыным. Жүр, жүре ғой, енді ұйықтайық. Екеуі төсекке кеп жантайды. Омаш шалқасынан түсіп, ұйқыны періп жатыр. Көктемде жер айдауға шыққан трактор секілді, шайланы басына көтеріп барады. Жұрт дем алғанда ғана қорылдаушы еді, бұл бар болғыр дем шығарғанда көкірегіне ит байлап қойғандай ырылдайды екен. Өзінен басқаға көз іліндірту былай тұрсын, тіпті, шайла маңына ұйқы атаулыны жолатар емес. Тоқаң көрпеден кеудесін шығарып, созылып барып оның аяғынан жасқана түртті. — Омаш, Омаш шырағым, бір қырыңмен жатшы. Ол әлден соң барып, арс етіп ары қарай аунап түсті де, сандырақтай жөнелді: «Ой, әкең… кеңірдегіңді суырып алайын!» Ол сандырағын қойып, тыныш тапқан соң немересі: — Ата, — деді. — Әу, шырағым. — Бұл кісі дермене ұрлап келді ме? — Е, жоқ-ә, ұрлағаны несі. Әнеукүні қалың жеріне барып орып келген екен, соны әкепті. Бұлай деуін десе де қырманға ұрлық дерменені қабылдап бір, онысымен тұрмай немересін алдап күнәға екі батқанын сезіп іштей күйзеліп жатыр. Алыстағы қыр астынан бері келе жатқан трактордай Омаштың қорылы қайта басталып келеді. * * * Дермененің дәні толып, басы ауыр тартқан кез. Сабақтары бұрынғыдай майысқақ емес, сәл исең сіріңке шырпысындай сырт-сырт сынады. Күн жаңа ғана ұясына батқан. Жусанды даладағы өрмекшінің торындай қым-қуыт сүрлеу жолмен ойпаңдағы ауылға құлаған мың сан тұяқтан көтерілген шаң күндізгідей аспан қуалап кетпей тандырдан жаңа шыққан нандай ыстық жер мен қоңыржай ауаның арасында еңсесі басылып, жусан басын сипай ұшып, қойнау-қойнауды кеулеп, жайлап жылжып барады. Аспаннан күн кетіп, жарғанат құтырған, бәйтерек пен бетегенің көлеңкесі теңескен осындай апақ-сапақ сәтте қыр басындағы жалғыз шайланың алдындағы жер ошақ маңында үш адам кешкі астың қамымен әлек боп жүр. Өзге дерменешілер ақшам салқынымен адыр кезіп тұмысығымен жер иіскеп жанталасып жатқанда бұлар бастаңғы жасауға келгендей көк түтінді қисық будақтатып, қалайы кастрюльге май шыжғырып жатыр. «Бүгін ас-суды ертерек жұтайық, сонан соң ай батқанша жақсылып тұрып демаламыз» деген Омаштың жалғыз ауыз сөзі аталы-балалы екеуін ошақ басына еріксіз тұсап тастады. Атасы қуырылған еттің үстіне шар еткізіп су құйып, немересі отқа жалпылдақ тастап
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32