не көп — босып жүрген есек көп. Анадай жерде күлге аунап жатқан төрт-бесеуін тұрғызып жіберді де, қарасы ірі, құлағы тіктеу біреуін дуалға қақпайлап әкеп ұстап ап, әп-сәтте мойнына мойынтұрық салып үлгерді. Әне-міне дегенше екі өкпесіне екі оқтық байланып, жаңа ғана өздері рақаттанып жатқан күлдің үстімен жалпақ арбаны белгісіз жаққа қарай дыңғырлатып ала жөнелді. Омаш арбаны шайла алдына тоқтатып ішке кіргенде өз көзіне өзі сенбей аңқиып тұрып қалды. Шал мен бала заттарын буып-түйіп, екеуі білте шамның жанында шоқиып-шоқиып отыр екен. Бұлай болар-ау деп үш ұйықтаса түсіне кірмеген Омаш жансыз адамдай сілейіп біраз тұрды да оларға жайлап жақындады. Сол кезде барып шал басын көтеріп дірілдей үн қатты. — Біз… біз кетейік, қарағым. Дүниесі де, дерменесі де бар болсын. Сені күтіп отырмыз, рұқсат бер. — Неғыл дейсіз? — Күрең сәуледен онсыз да қарақошқыл көрініп тұрған жігіт жүзі өртеңдей қарайып, түтігіп кетті. Жылқы еріні жыбыр-жыбыр етіп, қырғи алдындағы торғайдай бір уыс боп бүрісіп отырған аталы-балалы екеуіне жеп жіберердей, қас пен көздің арасында қанталап шыға келген буыршын көзбен шаншыла қарады. — Мені ақымақ қылғыларың келген екен, ә! Қиянат пен қияметті еске алған екенсіңдер ғой. Бағанағы айтқанымның бәрі далаға кеткен десеңші. Немене, етегіне намаз оқитын періште екеуіңсіңдер де, иықтарыңа қонған шайтан мен болдым ба? Бір кештің ішінде құдайшыл бола қалуын бұлардың! Күнәдан бәрібір қашып құтыла алмайсың. Қырманына бір емес үш рет ұрлық дерменені түсіріп отырып, әулие болғысы келеді. Тозаққа түсу үшін арба да жетеді, күйдің екен түгел күй. — Қартайғанда масқара қылма, қарағым. Алда әлі үмітім бар, ол мына жаман немерем. Жұрттың көз-жасы осының алдынан көлденең шықпасын. Бейнетім қалды деп өкінбеймін, зән ақысын қара күзде әкеп бер деп те айтпайын, бәрі өзіңе бұйырсын. Құдай риза, мен риза. Шал түгіл азамат бейнеті қайда қалмай жатыр, көп болса бұ да соның бірі болар. Кетейік біз, балам. — Айтып тұрғаныңыз ақтық сөзіңіз ғой? — Жалған айтып қайтейін. — Ал сен ше? Сен де кетемісің? — Ол балаға төне қарады. — Иә… — Мәс-саған ендеше! — ол қуыс құлақ күректей алақанымен оның бетінен салып жібереді. — Қалай, кетесің бе? — Ата-а! — Немересі бетін басып атасына тығылды. — Жылама, иттің күшігі! Сендерге жақсылық ойлап түн ұйқымнан безіп жүрсем, оны жамандық деп ұққан екенсіңдер. Мен сендермен басқа тілде сөйлесейін. Тұрындар орындарыңнан! — Қарағым-ау, бұл қай қылғаның? Мына мені ұрсаң болмай ма, немеремде нең бар? — Тұрыңдар деген соң, тұрыңдар тез! Екеуіңді қосып байлап, қазан арыққа лақтырып жіберейін. Болыңдар! Шал немересін құшақтап, орнынан қалтырай көтерілді. «Япырмай, мына дүлейдің ойыны ма, шыны ма?»
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32