қырсықтығы баршылық еді-ау, жарықтық, «арбаның артына отырып тойға бармаймын» деп, тиген орынға көңілі қоңылтақсып кейін қайтып кетіпті. Тоқсанбай баласының жанында қаннен-қаперсіз шәниіп жатқан. — Әй, немене, емшек емізіп жатсың ба? — деген өктем үннен селт етіп орнынан ұшып тұрды. Сасқалақтап: — І-і… Кеп қапсыздар ғой, — деді қарап тұрмай. — Келмей, содан ары қарай құриды деп пе едіңдер. Ө-ө, күшік… Балажанын жаманның. Бесіктен белі шықпай жатып баланы қайтеді-ау бұл шірік неме. Жоғал ары ербимей, шайлаға барып жат! Бұдан кейінгі балаңа жөнді әке боп алсаң да жарар. Өрттен шығып суға түскендей, бойындағы барынан дем сәтте жұрдай боп, сүмірейіп кете барды. «Шірік неменің» «күшік» емес, жасы жиырма сегізге келген соқталдай жігіт екенін, өлісі бар, тірісі бар үш баланың әкесі екенін, отбасы мен бала қадірін білетін жасқа жетіп қалғанын білсе де білмеген, оны адам қатарына қосса да қосқысы келмеген кейіп танытып әкесі бұл шығып бара жатқанда бұрылып та қараған жоқ. Адам өмірінің әр кезеңінің өз талабы, өз қызығы болады екен. Сонда, Тоқсанбай аяғының ұшымен басып шығып бара жатқанда әкесі баласының қарсы сөз айтпағанына, өздерінің көзі отырған жерде балаларына жолай алмайтынына қуанады екен-ау. «Бұл не қуаныш, — деп сыбырлаушы еді Тоқсанбайдың жан түбінің алыс түкпірінен бір ұры дауыс, — бұл не қуаныш? Әкесінен баласын бездіріп?!» Сол баласы ер жетіп, үйлі-баранды болып, немере сүйгенде бұл да тап солай етті. Солай етейін деп еткен жоқ, табиғаттың адаммен бірге жаратқан қасиеті кезегі келгенде өзінен-өзі оянып, көктемде тасты тесіп өскен гүлдей сүйекті жарып шықты. Немере деген неме өз балаңнан да тәтті болады екен. Бәрі содан басталатын болу керек. «Е-е, бәрі де ойыншық екен ғой, — деді Тоқаң күрсініп, — өзіңді өзің жұбатып, өзіңді өзің алдау екен. Түптеп келгенде аузынан ақ майын айырмай отырса да, қара су мен қара нанды қақ бастан қойып қалып берген туа шөккір әке-шешені бала бәрібір табады екен ғой. «Бала — зәлім» деп бекер айтпаған-ау, бұрынғылар. Кемпір-шалдың көзі жұмылған соң көке деп қасыма кеп тұрушы еді-ау, ол зәлім. Со құсап, бұл да сөйтіп жүр екен дә. Мейлі ғой, бұл шіркіннің бір қызығы да осында шығар». * * * Былғанар қол былғанды, дозаққа күйер тән бәрібір күйетін болды, енді аянар ештеме қалған жоқ. Тоқаң Омаштың айтқанын екі етпеді. Немересінің қамы үшін немересін алдап-сулап қасынан тастамады. Ақыреттің зауалындай азап боп көрінген нәрсеге де адамның еті үйреніп, бірте-бірте дендеп алады екен. Талай дермене ұрланып, ойдағы ауылдың есек арбалары талай рет көпірден бос өтіп, өз бетімен төмен құлады. Арбаларының ұрланғанын білсе біліп жатқан шығар, бірақ кім ұрлағанын қайдан біледі,
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32