ғой деймін. «Дермене ұрлаған бәле, ақшаны да ұрлап құрып кетер» деп отырсыз ғой, ә? Тоқаң селт ете қалды. — Қой… қой, қарағым. Қайдағыны айтпашы. Саған сенбей не көрініпті. Үйдің жайын ойлап отырғаным да. Одан да үйге жүр, үшеуміз барып, кемпірді қуантайық. Сақтағанын жеп қайт. Сол жерден сен жүре бересің, артыңнан біз де жетерміз. — Ақсақал-ау, бала болғансыз ба? Мына қыруар дерменені қайда тастаймыз? Одан да өздеріңіз бара беріңіздер. О кісінің сақтағаны болса ақшаны қолға ұстаған соң жерміз. — Мейлің, ендеше, қалқам. Ал, құдай жолыңды оңғарсын. Үш-төрт күннен кейін біз де барармыз. * * * Тоқаң мен немересі арқаланып түн жарымында үйге кіріп келгенде, кемпір, сенерін де, сенбесін де білмей, көзі атыздай боп өң мен түстің арасында отырып қалды. Немересінің «әже» деген даусы естілгенде ғана орнынан құстай ұшып кеп, жусан мен күн иісі сіңген баланы құшақтай алды. — Жарығым, жалғызым, күнім, айым, аспаным… Жер бетінде ол теңемеген, ол айтпаған қасиетті нәрсе қалған жоқ. * * * — Құдайым-ау, аман көреді екемін ғой сені де, — дейді ебіл-дебіл боп көзінен сорғалаған жасын етегімен қайта-қайта сүртіп. — Бір жапырақ болған садағаң кетейін-ау сол. Дермене дегенді қайдан шығарып едіңдер, аштан өлетін заман жоқ, сорлы басым, қайдан ғана жібере қойып едім деп көз жасым көл болды ғой. «Даладағы май ішеді, үйдегі қан ішеді» деген осы екен дә, түн баласына кірпік ілу деген қалды ғой менде. О, шыбыным, азып-тозып… Ақшасы… ақшасы құрысын бүйтіп тапқан… Күні бойғы жылау бастамасы екен. Кемпір енді баланы босатты да, отыра қалып екі қолымен жер тіреп еңіреп қоя берді. Әр шашының түбінде, әр әжімнің қатпарында ұялаған сағынышы мен мұңы осылай көсіліп жылап алмаса анау-мынауға тарай қоятын түрі жоқ, тұншықтырып, буын-буынын байлап тастады. Бәлкім, дәл осы сәтте ол бұл екеуіне білдірмей өлген баласын да есіне ап жылап отырған шығар, «азып-тозып»… деген сөзінің ар жағында: «әкең тірі болса өстіп жүрер ме едің?» деген арманды өксігі жатқан шығар. Шал мұны анық байқады, байқаса да байқамаған боп: — Болды! Түн ішінде сұңқылдама былай, — деді өктем үнмен. — Немерең жаудан келген жоқ, жігіт боп мал тауып қайтты. Қуанудың орнына жылағаны қай сасқаны түге. Шам жақ. Шай қой! Көшкен ауылдың жұртында қалған ошақтай тобарсып жататын жұпыны үйдің көңілсіз тіршілігі түн жарымы ауа, кенет жанданып, ортаға дастарқан жайылды. Николай заманынан келе жатқан сары самаурын әндете ызылдап үш айға жуық көріспеген үшеудің көңіліне қуаныш таратып тұрғаны секілді. Бала деген де арнада өсер құрақ секілді, сәл көзден таса болса, есейіп, естияр боп қалады екен. Осы бір жапырақ қара бала үшін
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32