он төртке аяқ басқан немерелерінің шөбересін сүйетіндеріне кәміл сеніп, қазірден-ақ қаражат қамын қарастырып отыр. Ешқашан ауырмайтын, сырқамайтын сияқты. * * * Тоқсанбайдың шалдарды ауыз ашарға шақырып, той жасауы жұртты бір сілкіндіріп кетсе, «дермене орып пәленбай мың ақша тауып қайтыпты» деген сөз ауылдың о шеті мен бұ шетін ерсілі-қарсылы тілгілеп жатты. Арада төрт-бес күн өтіп, әуелгіде иланғысы келмегендердің бұл сөздің растығына көздері жетіп, енді жұрттың бәрі Тоқсанбайға құрметпен қарап, тіпті үйлерінен ұрыс шыға қалған кемпірлер шалдарына «өзіңдей пәленшені көрдің бе, әні» деп, Тоқсанбайды үлгі тұта бастап қалған шақта, ол немересімен екеуі қыздай киініп, шу деп қалаға жүріп кетті. Алғаш еңкейіп дерменге орақ салғанда мұндай алып-ұшпа қуанышты сәт қаншама қусаң да жеткізбейтін сағымдай әрі алыс, әрі бұлыңғыр еді. Кемпірдің қой-қойына бой бермей немересі екеуі қапшықтарын көтеріп аяқтың сорына, бастың азабына көрінген бос сандалыс боп елестеген-ді. Сағыздай созылып, сүмелектей шұбатылып өтпей қойған күндер артта қалған соң-ақ құмырсқа адымға айналады екен. «Алжысаң жөніңмен алжы, өлсең қаңғымай, тентіремей өз өтеніңде өл» деп жұлқынған кемпірі сол ашуын лезде ұмытып, бұл қалаға аттанатын күні құлқын сәріден шай қамдаған. — Алда айт келе жатыр, өрік-мейізді көп қып ал, көп қып ал, — деп шалына қайта-қайта тапсырды. — Біздің дастарқан да асып-төгіліп жатсын да бір. Ана баланың киімін өзіне кигізіп көріп ал…. Үйге төтенше кісі кеп қап жүре ме, кездей-кездей матадан да ала сал… Кемпірінің ұсақ-түйек сәлемдемесі бітер емес. Бұлар автобус өтетін тас жолға қарай жүріп, әбден ұзағанша оның даусы естіліп тұрды. Олар қалаға түске жақын жетті. Күн шыжып түр, асфальт жол іші түскен қауынның бүйіріндей былқ-былқ етеді. Омаш айтқан дермене пунктін табу, шынында да, қиынға түскен жоқ. Ол вокзалдың күншығыс жақ бетіндегі үлкен қораның ішінде екен. Адам деген ығы-жығы. Әркімнің жүріс-тұрысы, қас-қабағына қарап-ақ қайсысының жолы боп, қайсысының қырсыққа ұшырап тұрғанын бірден байқауға болады. Қырман басынан ажырасар кезде Тоқсанбай «пункт» дегенді ғана ұғып, Омаштың фамилиясын да сұрамапты. «Омашты көрдіңдер ме?» — деп төрт-бесеуге сұрау салғанда, «ол кім еді тағы» дегендей бұған ажырая қарап, білмек түтілі естімеген де сыңай танытты. Бетіне жан баласы тура қарай алмайтын Омаш секілді ілуде біреу алып күш иесін мұндағылардың ешқайсысының «білмейміз» деуі Тоқсанбайды қатты таңқалдырды. «Ойыпырмау, бұ шіркінді қайдан таптым. Қалай кездесетінімізді жөндеп сұрап алмағанымды көрдің бе? Пәтшағар, қашып кеткеннен сау ма екен өзі?» Жұрттан сұрай-сұрай тауы шағылып, енді не істерін білмей сыртқы дарбазаның көлеңкесінде дал болып отырғанда, желке тұсынан «Ассалаумаликом» деген дауыс гүр ете түсті. Шалдың сақалы желп етіп, дауыс шыққан жаққа жалт қарады. — Ой… Омашжан… құлыным-ау, амансың ба? — Салы суға кетіп,
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32