Тоқсанбай мен немересіне Омаш ет жақындарындай боп кетті. Дерменелі далада көрсеткен қорлық-зорлығы, желкеден итеріп күнәға батырған қылығы ол кіріп келгенде естен шығып, екеуі де мәре-сәре боп қалады. Бір күні кешке Омаш көңілдене кірді. — Ал, шал саусағыңды дымдай бер деп едім ғой, дайынсың ба? — деді ашуланғанда не қуанғанда «сен» деп сөйлейтін әдетіне басып. — Ертең түстен кейін ақша алатын болдық. — Ура! — деді немересі. — Е, Алла, өзің жар бола гөр, әйтеуір! — деді атасы. — «Ура» дегенің дұрыс, — деді Омаш Ергешбайға қарап. Сонсоң шалға бұрылды. — Ал сіздің «Алла» дегеніңіз орынсыз. Алла емес, мына мен емес пе қауынның астына от жағып жүрген. Шал абдырап қалды. — Қой, олай деп асылық сөйлеп қайтесің, қарағым. Әуелі құдай, сонан кейін сен екеніңді білеміз ғой. — Шал кібіртіктеп тұрды да. — Імм… қаншадан айналатын бопты, айтты ма ол жағын, — деді. — Айтты, неге айтпасын. Әрқайсымыз бір мың алты жүз сомнан! — Құдай рәтін көрсетсін… рәтін көрсетсін.. — Әні, солай! Бейнеттің зейнетін көру деген осы. Баяғыда менің дегеніме көнбесеңіздер ғой, бес жүз, алты жүзден ғана алып, оны қайда жұмсарымызды білмей отырар едік. Істейді ғой Омаштың кәлләсі, істегенде қанда-ай! Шалдың қызыл шырайлы жүзі сүлік сорғандай бозарып, ернінен күлкі қашты. Адырда дермене ұрлап жүрген кезде төбеңнен төніп тұрған Омаштың жуан жұдырығы болған соң ба, қанша қалтыраса да мүжіле күйзеліп еді. Енді оның бәрі артта қап, жуан жұдырық ақша санайтын алақан боп қайта жазылып, кінәң мен күнәңе алыстан байыптап қарайтын саябыр шақ туғанда, жасаған әр қиянатың бір-бір жуалдызға айналып, жүрегінді тұс-тұстан шым-шымдап шанши береді екен. Ешкімге сыр шашпай бітеу жара боп бұрынғыша бейкүнә қалыппен ашық-жарқын күлгеніңмен «өтер іс өтті, құр қиналғаннан пайда жоқ» деп оны ұмытуға қанша тырысқаныңмен жанға маза бермей, арыңды тырналайтын бір ой, кептердің ұясына туып кеткен көкектің жұмыртқасындай, сенің еркіңнен тыс өз бетіңше балапан боп қабық жарып, күннен-күнге есейе береді екен. Иә, иә, ол өзіне де байқалмайды екен-ау! Қырман басында Омашпен уақытша қоштасып кемпірін кеп қуантқанда да, ауызашарға бір топ шалдарды шақырып қарқ-қарқ күлгенде де, Оспан молдадан тұмар ап, немересінің төсегінің тұсына ілгенде де ештеңе ойламаған сияқты еді ғой. Жо-жо-жоқ, сол кезде-ақ басталмап па еді бұл шаншу? Айта берсең шалдарды ауыз ашарға мал сойып шақырғанда да бір ойы — жасаған күнәсін құдайға құдайы айтып жеңілдету еді ғой. Наурызда ауыл-ауылдың арасымен алғаш аққан арықтың шөп-шаламы аралас ботана суындай боп ертең адалынан арамы көп ақша да қолға тиеді. Немересі мұны қазір кінәламас-ау, ертең есеймей ме, жігіт ағасы болмай ма, сол кезде балалық
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32