шағын есіне алып: «Япырма-ай, адырда дермене де ұрладық-ау! Мен ғой жас болдым, атам жарықтыққа не жоқ екен. Маған тұмар алып, сол ақшамен бір-екі жыл оқытты-ау» десе, көрінде жатып сүйегі сықырламай ма? Енді не істейді? Ол ақшаны отқа жаққаннан не пайда, желге ұшырғаннан келер сауабы қайсы? Бәрін жұртқа таратып бергенде де талай байғұстың төгілген көз жасы көбесіне қайта құйылады дейсің бе? Айтқан қарғысы шумақталған арқандай жинала қоя ма?..» — Оу, ақсақал, сізге не болған? Қуанудың орнына ұнжырғаңыз түсіп кетті ғой, — деген Омаштың даусынан Тоқсанбайдың сақалы шошаң ете қалды. Омаш өзіне тесіле қарап қапты. Адамға көрсеткен қорлық –жусаң кете салатын табақтағы тамақтың қалдығы емес, жүрек түбінде сынаптай мұп-мұздай боп сақталып жата берерін неге білмесін? Үнсіздіктен соң «Ақсақал» деп тіл қатқанда сақалының не себепті шошаң еткенін мына зәлімнің аңғарып қалған сыңайы бар. Омаштан жүрегі шайлығып қалған шал бұл қылығын жуып-шаймақ боп жалтара жауап берді. — Е-е, қу тіршіліктің қамы дә! Көп ақшаның төбесі көрінбей тұрғанда дүние түгел еді, шытырын естіген соң қай тесікке тығын қылуды ойлап отырған жай бар. — С-солай де! Бай байыған сайын қалтырауық келеді. — Ол ырқ-ырқ етіп күліп қойды. Шалдың әдепкі ойын аңғарса да аңғармаған болды. Ертең түстен кейін дәл сағат екіде кассаның алдына келе беріңдер деп кеткен Омаш, міне, күн бесін болды, әлі жоқ. Шалдың жүрегі бұл жолы шынымен бір жамандықты сезе бастады. Касса жабылуға айналып, мәре-сәре жұрттың қатары селдірегенде немересінің көзіне жас тірелді. — Ата, шынымен ол бізді алдап кетті ме? — Қой, үйте қоймас, құлыным. Кеп қалатын шығар. Тоқсанбай жұртты киіп-жарып кассирге жетті. — Шырағым, бүгін сізден Омаш деген жігіт ақша алды ма? — Фамилиясы кім? — Ойпырмай, соны сұрамаппын. — Онда қайдан білмекпін. Күніне жүздеген адам ақша алып жатыр. — Дәу жігіт, дәу, екі иығына екі кісі мінгендей. — Ақсақал, дерменешілердің бәрі дәу, қайсыбірін еске ұстайсың. Келесі кім? Шал ысырылып шетке шықты. Атасына үмітпен ентелей берген немересі жақсы хабардың жоқ екенін біліп, қайтадан төмен қарады. Жалғыз бауырларын жерлеп қайтқандай екеуі қонақ үйге сүйретіліп келіп, сұлық түсіп отыра кетті. Дүниені топан су қаптап келе жатқандай төңірек белгісіз бір шуға толып, көңілдері молаға айналды. Немересі етпетінен түсіп, еңіреп жіберді. Тоқсанбай да кеңірдекке ду-ду етіп тірелген өксігін қайта жұтып, жас шығармай әрең отыр. Кеше ғана шалқып тұрған көңілдің үстіне қарғын су өтіп, екеуден-екеу елсіз-құссыз жағада қалғандай үмітсіз күйге түсті. Бар жақсылықты шалынан күтіп үйде қалған кемпірі мен ала жаздайғы еңбегі желге ұшып, өксіп жатқан қаршадай немересін ойлағанда қанша бекем болам десе де Тоқсанбайдың екі көзінен жазғы жаңбырдай
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32