Ана кемпірдің де ыңқыл-сыңқылы көбейіп кетті, жаман айтпай жақсы жоқ, ойламаған жерден санаулы демі біте қалса жер сипап қалу тіріге сын. Жаман немеренің несібесіне құдай есіркеп бойынан қайратын алмай тұрған шағында қор жинап қалмаса бола ма, қашанғы өстіп қақаңдап жүре берер дейсің, кеселдің көзі кәріде, бүгін болмаса ертең топ етіп төсек тартып жата қалса не болмақ? Біреудің бергені біреуге ырзық бола қоя ма? Кеурек күркенің астында аптаптан бас сауғалап жатып Тоқсанбай қарт көп ойланды. Осы екі-үш сағаттың ішінде ол сонау жастық шағынан бастап, күні бүгінгі оқиғаға дейінгі өмірін еске түсіріп өтті, бәрін де көріпті. Қайғысы да, қуанышы да, өксігі де бар екен. Бірақ өткен қайғы-қасірет өшкен шоқтай жанды күйдіре қоймайтындықтан ба, оған ең ауыр тигені де әлгі оқиға сияқты. Бәлкім бұл адам баласының қартайған шағында сәбидей кінәмшіл болатындығынан шығар, бәлкім, ұлының артында қалған әкенің қырық жамау көңілі жетім ботаның көңіліндей әрі пәс, жалтақ болатындығынан шығар, әйтеуір жаңағы жігіттердің сөзі оның жүрегін тағы тістелеп өтті. «Тепсе темір үзетін білдей-білдей азаматтар. Сөздерін қарашы! Менің Молдасан жарығым кемтарды көрсе аузындағы асын беріп үстіндегі жалғыз жейдесін беріп жалаңаш қалуға дайын еді-ау! Мыналарда соның инедей де ұшқыны болмағаны ма? Өздері түйедей, сөздері сүйемдей екен ғой. Енді не істейміз? Әлде, құдай жалғыз, мен жалғыз, жеке кетсем бе екен? Оның да реті болмайды-ау. Жалқының ісі өне ме? Әрі мына немеремнің көңіліне қаяу салып қайтейін, онсыз да әке-шешесінің жоқ екенін біліп, іштей жетімсіреп жүрмеген деймісің, біледі, біледі ғой бала бәрін де. Әлде айтқандарың болсын деп аналарға қайта барып қосылсам ба екен? Жо-жоқ, көңіл деген демдеулі шай емес, бір суыса жылуы қиын болушы еді ғой, түбі қайырлы бола қоймас. Мейлі, тәуекел, жалғыз-ақ кірісермін! Үйде кемпірдің тұтқышына таласып отырғаннан не түседі, одан да, базар бар да бақытыңнан көр дегендей, несібемді сынап көрейін. Жалғыздың жары құдай, жаратқан бойға қуат берсін!» Осы ойға бекінуі-ақ мұң екен, Тоқсанбай дүниенің бар қызығы сәл кешіксе-ақ уысынан шығып кетердей орнынан ұшып тұрды. Кең шайлаға үйренген басы байқамапты, кеудесін оқыс көтергенде кеурек шартақтың бір іргесін саудыр еткізіп қоса көтерді. Қасында ұйықтап жатқан немересі де басын жұлып алып, сасқалақтап қалды. — Ата… ата, не болды? — Астапыралла! Байқамай қалғанымды қарашы. Қорқып қалдың ба, құлыным! Кел, таңдайыңды басайын. Қарт немересінің қарсылық білдіргеніне қарамастан, оның мойнын өзіне күштеп бұрды да, басын қыса құшақтап тұрып, көз ілеспес жылдамдықпен тандайына ағаш қасықтың сабындай ұзын саусағын сүңгітіп алды. — Тіфу-у, ащы екен! — Ештеңе етпейді, дермененің шіресі ғой. — Сөйтті де жоғарғы ұшы байлаулы болғандықтан ғана құламай қалған шартақты сабан қалпақтай лақтырып жіберіп,
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32