үсті-басын қағып бой түзеді. — Ал, құлыным, қалай, екеуміз-ақ ора береміз бе? — Орсақ орайық. — Қорықпайсың ғой? — Сіз бар емессіз бе? — Сөзін қарай гөр өзінің. Ендеше бопты, бүгін кешке дейін ана төбенің астына шайла тігеміз де, ертеңгісіннен бастап жусан дегенді жусатып орып кеп береміз. Сол жерден қазан да алыс емес. Сөйтіп, ұрса ұршық сындыра алмайтын шал мен бала тепсе темір үзетін үш жігітке қайтып баруды қор санап, ай далада екеуден-екеу қалды. Жаңа жерге келгелі екі күн өткенмен екеуі бір десте де дермене ора алмады. Салқындау болар деп шайланы ойпаңға тігіп еді, түн баласы екеуі де елегізіп шықты. Бұл адырда ұры да, қасқыр да, жын-жыбыр, дию-пері деген атымен жоқ деп өзіне тығыла түскен немересінің көңілін қанша алдаусыратқанмен, шалдың өз басы әрбір тысырға құлақ түріп, бозторғай шырылдағанша көз іле алмады. Аман-есен таңға ілініп, немересі көзін ашқан соң оразаларын қара сумен ашты да, бір күн бойы тер төгіп әрең қалқитқан шайласын әп-сәтте бұрқыратып бұзды да тастады. Кісі бойы келетін төрт қада мен шыжым жіптерін арқалап төбе басына тоқтады. Бұл жердің күні ертерек шығады екен. Сонау мұнар таудың ар жағынан тең бөлінген пәтір нан тәрізді жартылай көтеріліп қапты. Әзірге моп-момақан, жұп-жуас. Аспан мөп-мөлдір. Күн қызғанша сайраңдап қалғысы келген бозторғайлар бір түйір жасымықтай боп сонау, сонау көз ұшында дір-дір етеді. Тоқсанбай қарт күнге жотасын бергенде жайшылықта мұнартып жататын алыстағы бейтаныс ауылды ап-анық көрді. Тіпті өріске айдаған ірі қара малдарды да ажыратуға болады екен. Оның кеудесіне қуаныш құйылып, жүрегі лүп ете қалды. Алып-берері жоқ алыста жатса да ел қарасы жалғызілікті адамға кәдімгідей ес болады екен. — Қалай, құлыным, осы жер жақсы ғой деймін, ә? Түнде ауыл оттарын көріп жатамыз, — деді шал немересіне күлімсірей қарап. — Арықтан алыстап кетпейміз бе? — Бір шақырымдай-ақ ұзадық қой, алыстық қыла қоймас. Су әкелуді қиынсынып тұрсың-ау, ә? — Су әкелу дермене орудан ауыр емес. — Ал саған керек болса! — Шал сақалы шошаңдап кеңкілдей күлді. — Келмей жатып ненің ауыр, ненің жеңіл екенін де біліп апсың ғой. Ештеңе етпейді, бірер ай қиналсақ қиналармыз, сонан соң екеуміз орған дерменемізді Арысқа апарып өткізіп, ақшаны уыс-уыс қып ап қайтамыз. Саған маймен жүретін белесебет, үстіңе екі сыпыра шыттай киім аламыз. Көп ақшаны көргенде әжең қандай қуанар екен. — Онда ала сиырды сатпаймыз ғой? — Неге сатамыз? Өзіміз мыс-мыс ақша аламыз да қазықтағы жалғыз малды сатып не көрініпті. Құдай қаласа ендігі бұзауын қабыққа байлап, күзге салым деңгене қыламыз да, пұлына уақ мал аламыз. Қайткен күнде де бір қараның бес-алты саулықтық құны бар.
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32