төртке бөлді де, бір бөлігін қабаттап-қабаттап аузына бір-ақ ұрды. «Алла-ай, қайдан сап ете қалды бұ жалмауыз, — деді іштей Тоқсанбай қарт. — Айдалада нағып қаңғып жүрген жан? Кетер ме екен, әлде қонам деп масқара қылар ма екен? Бастан-құлақ садаға, маған десе шайланы мойнына іліп кетсін, тек кетсе екен әйтеуір. Қашан қарасын батырам дегенше де немеремнің жүрегін ұшырып бітетін болды-ау. Түрі де түсіңе кірсе шошып оянардай келбетсіз екен. Аузына аттың тісін салдырып алған ба өзі, немене?» — Ана шәугімде шай бар ма? — Бар. — Алып бере қойшы. Нандарың сағырдам боп қалған екен, өңешті қытықтап бара жатыр. — Құлыным, шәугімді әпере қойшы ағаңа. «Ағаңа» деген сөзді шал баса айтты. Әлі үрпиіп тұрған баланың бойындағы үрейді осы сөзбен сейілтпек. Бала батылсыз барып шәугімді көтерді де, жігітке жасқана ұсынды. — Атың кім сенің? — Жауапты тоспай-ақ шәугімнің шүмегінен суыған шайды құрқылдатып жұта бастады. — Ергешбай. Бейтаныс жігіт шайды сіміріп жатып неге екені белгісіз балаға бақырайып бір қарады да, шөлі қанған соң шәугімді жерге қойды. — Тіфә-тіфә, шайдың самасы ма, есек мияның жапырағы ма, ащы ғой жүдә. — Есек миясы несі, шайға мияның жапырағын салып жын ұрып кетті ме? Сейлонның-ақ шайы болатын. Әуелгідей емес, бейтаныстың шай ішіп, нан жеп отырғанын көрген соң шалдың бойы аздап үйренейін деді. — Нандарыңның бәрі осы ма, әлде тағы бар ма? — деді ол соңғы бөлікті қабаттап жатып. — Болғаны осы еді. — Оқасы жоқ, күн қайтқан соң Ергешбай екеуміз ойдағы ауылға барып тамақ-памақ әкелеміз. «Құдайдың ұрған жері осы болды, — деді шал селт етіп. — Мына бәле асығатын емес». — Қорықпаңдар, мен де өздеріңдей адаммын, — деді ол нанды жеп біткен соң қарнын сипап. — Атым Омаш. Бұйыртса үшеуміз серіктес боламыз. Шалдың зәресі ұшты. Көзі атыздай боп немересіне бір, дәуге бір қарады. Бұларды адам құрлы көріп жатқан ол жоқ, «Осым қалай болады» деп кеңеспек сыңай танытса нағыл деген екенсің. Айтты, бітті — құй көн, құй көнбе, серік етіп аласың, алмасқа қауқар да, амал да жоқ. — Шырағым, мынадан басқа киімің бар ма еді? — Бар. — Ол плавкасының резеңкесін көтеріп, шарт еткізіп қайта қоя берді. — Жаңа бәрін жуып, қазан арықтың жағасына жайып кеткем. — Біреу-міреу іліп кетпесе… — Алып көрсін, аузын теріс қаратып жіберейін. Мына жалпақ дүниеде өзінен басқа жан жоқ сияқты. Сәлден соң қайта сөз бастады. — Жағдайларыңды жақсы білем. Аналар айтқан, — деді ол қолын алдың күні үш жігіт қалған жаққа нұсқап. — Мен олар секілді емеспін, мынау бала, мынау шал деп кісі таңдамаймын. Үшеуміз
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32