осы сөзіңнен ғана қорқып ем… — Қойыңыз, Сафура апай, біреу-міреу естіп жүрер, жыламаңыз. Үйге барыңыз… Ол менің аяқ жағымда едәуір уақыт отырды да, ақырын көтеріліп үйіне кетті. Мен таң аппақ атқанша кірпік айқастыра алмадым. Көз алдымнан сұлу, тәкаппар Сафура бейнесі кетпей қойды. Оны жек көрдім және іштей жақсы да көрдім. Ал, Құлахметті мейлінше аядым. Ол байғұс қойнындағы әйелінің өзі ұйықтап жатқанда пәтерші бір инженерге не айтқанын, оны аймалап, көз жасын көл қылғанынан мүлде бейхабар-ау! Сол әйелін ол таң атқан соң, «періштем, еркем, ақылдым» дейді-ау! Егер ол осының бәрін білсе ше? Бәлкім, ол қызғаныштан біреумізді жайратып та салар! Жо-жоқ, әңгіме өлімде емес, өлімнен де күшті ар-ұятта ғой. Мен оның алдында қалай ғана адамдық арымды ақтап алмақпын? Әйелін ессіз сүйетін Құлахмет ағайдың ақ сезімін, сәби көңілін қалайша аяққа таптап жүре бермекпін! Жо-жо-оқ, әңгіме өлімде емес, әңгіме о дүниеге де қызармай, тұнжырамай баруда. …Сол бір айлы түннен бастап Сафура менімен сөйлескен емес. Көп ұзамай үйді босатуымды сұрайтын шығар деп іштей күтіп жүрдім. Бірақ олай етпеді. Есесіне бұрынғыдан да ашушаң, тұйық боп алды. Дәл осы түнде Құлахмет ағай екеуміз оны келіп қалмады ма екен деп қақпа алдында болғанда, сол үшін байғұс Құлахмет ағайдың алдында өзімді кешірілмес күнәкардай сезіндім. * * * Ертеңінде мен әлдеқандай бір себеппен жұмыстан кеш оралдым. Күн әлдеқашан батып, қараңғылық үйіріліп қалған шақ. Қақпадан енген бетте есік алдында сабырсызданып, тағат таппай жүрген Құлахмет ағайға көзім түсті. Ауланың да, бөлмелердің де шамы жағылмапты. Мені көрген бетте маған қарсы жүгірді. — Міне, міне, ақыры келдің-ау, сен де! Мен сені түстен бері күтудемін. Тапшы, менің қолымда не бар? — Қызыл алма шығар. — Жо-жоқ! — Ім-м, онда… Нәзікетке әдемі лента алған боларсыз? — Әрине, әрине, оған мен бүгін алқызыл лента алдым. Бірақ қолымдағы ол емес. — Онда… Онда ол хат! Сафура апайдан келген хат! — Дәл, дәл үстінен түстің. О, мен бүгін қандай қуаныштымын! Мен бүгін көгершіндерімнен хат алдым. Күн батқанша ашпадым. Сен келген соң екеулеп оқып, рахатқа батпақ едім. Ол бақ ішіндегі шайланың шамын жақты. — Жүр, анда отырып оқиық. –Құлахмет ағай қуаныштан алып-ұшып, ауыз жаппай сөйлеп жүр. — Ұмытпайды ғой, ұмытпайды мені көгершіндерім. Менің Нәзікетім қандай болды екен? Ол өсіп те кеткен шығар. Менің Нәзікетім бар ғой, нағыз әдепті, ұяң қыз болады. Апырмау, ол осында жүріп те ұялатын еді ғой. Ал, мінезі ше? Айнымай Сафураның өзіне тартқан. Түу, осы Сафурада да ес жоқ білем, екеуі суретке түсіп салып жіберсе қайтеді. Кел, Сапар, отыршы. Саған да маза бермейтін болдым ғой. Сен Сафурашымның жазуын
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53