ашып-жұмғанша-ақ Сафураның қасына жетіп барды. — Сафура, келдің бе, келдің бе, әйтеуір! — Ол әйелін құшақтай кетті. Ай сәулесінің астында қалбиып тұрған ұзын бойлы кісі жансыз дененің көлеңкесі секілді қатып қалыпты. — Болды, болды, жетеді! — деді Сафура күйеуін өзінен сәл ғана итеріп. — Смағұл, сен неге селтиіп қалдың, үйге жүр. — А-а, кешір, кешіре гөр мені Сафура-ау! Қайдан… қайдан ғана білейін сенің қасыңда қонақ бар екенін. Сасқалақтап жүргенде… Сіздің есіміңіз Смағұл бола ма? Жүріңіз, жүріңіз үйге. Қане, чемоданыңызды маған беріңіз. Сапар-ау, сен неге қалшиып қалғансың. Сафура апайың келді ғой, қонағы да бар. Мен шайла алдында тас мүсіндей қатып қалғанымды сонда ғана аңғарыппын. Желкемнен әлдекім итеріп келе жатқандай аяқтарым алға қарай әрең қозғалды. — Сәламатсыз ба, Сафура апай? — дедім оның қасына жақындап. — Ә-ә, сәламат па? Қалай, жұмысың жақсы ма? — Жаман емес. Мен оның қолынан үлкен-үлкен екі чемоданын алдым да, үйге бастап кірдім. Ішке енген соң ғана бейтаныс еркектің жүзіне көз тоқтаттым. Жасы қырық-қырық екілер шамасында көрінеді. Соған қарамастан өзін жас жігіттей сылап-сипайтындығы байқалып тұр. Жирен шашын жылтырата майлап, тілмен жалағандай жоғары қайырып қойыпты. Ат жақты, ашаң жүзіне шам сәулесімен шағылысқан көзілдірігі суықтық пен қаталдық сеуіп тұр. Неге екені белгісіз, айналасына паңдана қарап, тамсанып қояды. Менің бұларға қандай туыстық қатынасым бар екендігін білгісі келді ме, ол Сафураға сұраулы пішінде мойын бұрды. — Бұ кісі… бұ жігіт осында жатып жұмыс істейді. Пәтерші. Инженер, — деді Сафура мені оған таныстырып. Ол маған қайтып назар аударған да жоқ. — Імм-м — деді әлден соң ол маған көзінің қиығын тастап, — аты-жөніңіз кім? — Сапар. —Толығымен айтқанда? Мәселенки… менің аты-жөнім — Смағұл Толыбаевич Утешов… —Кешіріңіз, мен әлі аты-жөнімді құрметтеп атайтын дәрежеге жете қойған жоқпын, — дедім оның сөзін бөліп. Смағұл қырсығып жауап бергенімді сезіп қалды да, көзілдірігін түзеген боп, Сафураға бұрылды. — Біз бұл жерде көп кідірмеспіз деп ойлаймын? — Әрине, әрине… — О не дегендеріңіз, бұл қай айтқандарыңыз, қымбаттыларым-ау! Көп кідірмеспіз дегендерің қалай? Сөке… — Смағұл Толыбаевич деңіз… — Кешірерсіз… Смағұл Толыбаевич… сіз немене, сонша асығыс па едіңіз? Отырсаңызшы, тым болмаса мына дастарқаннан дәм татыңыз. Сафура, жаным-ау, бөтен үйге келгендей состиып тұрғаның не? Үйге келген қонақты жатырқатпасаңшы. Міне, сен жақсы көретін қызыл алмаларды мен жаз бойы жинаған жоқпын ба? –Құлахмет ағай бәйек боп, Смағұл мен Сафураға орындық ұсынды. — Беу, Сафуражан-ай, тым болмаса хабарлап келсең қайтеді. Сенен хат алғалы бері біздің екі көзіміз төрт болды ғой. Үй сыртынан дүрсіл естілсе де, қақпаны жел сықырлатса да, сен келіп қалды екен деп Сапар
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53