есіктен күнде сығалай берген бақыттың өзі қайғыға айналып кетеді. Алдында не бар? Ол да алақандағыдай ап-анық. Сүреңсіз, күйкі тіршілік. Ертеңгі ататын таңың бүгінгі батқан күннен бір де бір айырмашылығы жоқ. Мен оны аяймын, иә, өте аяймын. Бірақ, жалғыз ғана аяушылық жарасымды өмір сүру үшін аз ғой, мүлдем аз ғой! Жарайды, мен онымен мәңгілік бірге қала қояйын, одан не түсті? Бәрібір сол тұрмыс, сол қаракет емес пе? Менің онымен мәңгі тұруым екеумізге бақыт әкеле ала ма? Ол да, мен де күлкісіз, жылусыз ғұмыр кешеміз. Екеуміз де бірдей бақытсыз болғанша, біріміз неге бақытты болмаймыз? — Сіз Құлахмет ағаймен ажырасып, бақытты бола алатыныңызға кәміл сенесіз бе? — Мен өмірден көпті талап етпеймін, өз үлесімді ғана талап етемін. Басқаның маған қажеті жоқ. — Сонда сіздің даулап отырған өмірдегі үлесіңіз Құлахмет ағаймен ажырасу ма? Және онымен арқан кесіскеннен кейінгі ұстайтын жібіңіздің «өз үлесіңізге» жеткенше үзіліп кетпей жетектей беретініне көзіңіз жете ме? — Жетеді. — Дұрыс-ақ, солай болсын делік. Сіз бас қамыңызды ойлап, жасыңыз қырыққа жетпей тұрған сәтте, аман-есен арғы беттегі өзіңіз туылғаннан бері сарғайып күтіп жатқан «үлесіңізге» жеттіңіз. Сонда бергі бетте қалған Құлахмет ағайдың кісі аярлық халіне ірістей де қабырғаңыз қайыспай ма? Адам баласы елу-алпыс қана жасайды екен деп әлгінде өзіңіз айттыңыз. Қазір отыз жетідесіз. Енді жиырма шақты жыл ғана уақыт қалыпты. Сол қалған санаулы жылда «арғы бетке» өту үшін жанталаспай-ақ, мына өмірдегі бір адамды қара жерге тірідей көмбеудің амалын қарастырсаңыз қайтеді? Бұл сіз үшін ақыретте де жаман болмас еді. Қате айтсам кешіріңіз, меніңше, сіздің Смағұлыңыз да өмірден «өз үлесін» талап етіп жүрген жанның бірі ғой шамасы. Ол «арғы бетке» жеткенше ентігіп қалмай ма? — Сен өйтіп келеке етпей сөйле! Мұндай келекең үшін мен сені пәтерден бүгін-ақ шығарып жіберемін. — Оһо, сіз мені қатты қорқыттыңыз ғой. Онда, бұл сіздің әлсіздігіңіз, жеңілтектігіңіз болар еді және мен сіздерге соншалықты таңылып қалған жан емеспін ғой, басқа жерден де пәтер тауып алуыма болады. Оның үстіне, сіздің мені пәтерден шығарып жіберуіңізге қақыңыз жоқ. Сіз Құлахмет ағайдың үйінде билік айтудан қалғансыз. — Жетті доғар! Басынған екенсіңдер әбден. Әлі де болса үй менікі, керек десеңдер, сабақты жіп қалдырмай бәрін алып кетемін! –О-о, мұныңызға сенуге болады. * * * Біз үйден тату шығып, бату қайттық. Сафура қақпаға жеткенше жұмған аузын ашпады. Есік алдында бізді Смағұл мен Құлахмет ағай күтіп алды. — Түу, көгершінім-ау, тым көп кешіктің ғой. Таң болса атайын деп келе жатыр. Суық тиіп қалады ғой саған. Не болған өзіңе, дірілдеп кетіпсің ғой, жайшылық па, жаным-ау?! — Босат қолымды! — Ол Құлахмет
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53