қолын ұсынды. Бірақ, Құлахмет ештеңе сезбегендей үнсіз тұра берді. — Қ-қош болыңыз, Құ-леке, — деді Смағұл. Үні дірілдеп әзер естілді. — Қо-қош болыңыз!.. Олар үш чемоданды көтеріп, өлік шығарғандай үнсіз жүріп кетті. Үйде Құлахмет ағай екеуміз-ақ қалдық. Ол әлі қимылсыз. Осылайша екеуміз ұзақ тұрдық. Бір кезде сырттан дүрсілдеген адам аяғының дыбысы естілді де әлдекім есікті жұлқа тартып, қатты ашып қалды. Мен селт етіп, келген адамға жалт қарадым. Бұл келген Смағұл еді. Ол ентігіп, жүгіріп барды да, өлген адамдай әлі қалшиып тұрған Құлахмет ағайдың тізесін құшақтап құлай кетті. — Кешіріңіз, кешіріңіз мені! Бұлай болады деп мүлдем күтпеп ем. Керегі жоқ, керегі жоқ маған мұндай бақыттың. Естіп тұрсыз ба, керегі жоқ! Кеше көріңіз мені! Құлахмет ағай оны иығынан ақырын көтеріп тұрғызды да, қолын жай ғана сілтеді. — Барыңыз. — Жо-жоқ, мен сізді мұндай халде қалдыра алмаймын, оған арым жетпейді. — Барыңыз, — деді Құлахмет ағай оның сөзін бөліп. — Сафураны қорламаңыз. Барыңыз. Ақырын айтылса да бұл сөздер өктем естілді. Смағұл оның алдында қалтырап ұзақ тұрды да, есік жаққа қарай шегіне берді. Ол шығып кеткен соң Құлахмет ағай: — Сен де бар. Шығарып сал, — деді күбірлеп. Бұл сәтте оның дегенін екі ету мүмкін емес еді. Мен далаға сытылып шықтым да, олардың соңынан жүгіре жөнелдім. Көшеде жүргіншілер аз екен. Таң атып, маңай түп-түгел күміс нұрға малынып қапты. Алатаудың арғы бетінен қайнап шығып жатқан таң сәулесі бірте-бірте күшейіп, зәулім теректердің ұшар басына қонақтап жатыр. Көше-көшені қуалап, емін-еркін сайран салып жүрген жібек самал салқын алақанымен бетті аймалайды. Мен оларды екі көше өткен соң қуып жеттім. Сафура үлкен қайыңның түбінде қолымен бетін басып, жылап отыр екен. Екі иығы солқ-солқ етіп, ауық-ауық көз жасын бет орамалымен сүртіп қояды. Смағұл екі қолын артына ұстап, үнсіз тұр. — Шығарып салуға келдің бе? — деді Сафура өздеріне жақындағанымда маған бетін бұрып. — Иә. — Керегі жоқ, әуре болмай-ақ қой. Біз қастерлеп, шығарып салуға тұратын жандар емеспіз. Адам жауына да құрмет көрсетеді, ал сіздер жау емессіздер, бақытын іздеген жансыздар ғой. — Сен тым болмаса осы жолы келеке етуіңді қойсаң етті… Сорлы Құлахмет… — Сафура егіліп жылап жіберді. Бұл жолы оның даусы қаттырақ шықты. — Сен… сен мені мазақ етпе. Мен… онсыз да тағдырдың тәлкегіне ұшыраған әйелмін. Ой, құдай-ай, маған арнаған сыбағаң –көз жасы мен азап қана ма еді?!.. Сафура апай, жыламаңызшы, көшедегі кісілерден ұят болар, одан да жүре сөйлесейік. — Сөйлесетін ештеңе де қалған жоқ, — деді ол еңсесін көтеріп. Сонан соң Смағұлға бұрылды. — Сен әлі кетпегенсің бе? Жүре бер.
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53