де, жамбаста қалған оқтың өмірге қатер төндіріп тұрмағанын, тек күн суытқанда болмаса жайшылықта жанды қинамайтынын ескеріп, операция жасауды әзірге тоқтатқан. Бүгін де оның сырқаты қозып, сандырақтап жатыр. Ара-арасында мені шақырып алып темекі сұрайды, жұмысымның қалай жүріп жатқанын, ауылдағы ата-анамның амандығын, халін білгісі келеді. Оған жауап беріп болуымды күтпей-ақ: «Осы сен қашан үйленесің, тездетсеңші» деп өтінеді. Сонан соң Орынбордағы туысын еске алып, олардың хат жазбайтындықтары, жат боп кеткендіктері жайлы айтады. «Егер сырқатымнан айықсам сол жаққа барып қайтамын, сені де ала барам. Онда әкемнің інісінің баласы тұрады, қызметі үлкен. Балжан деген бойжеткен қызы бар. Ол ақылды, ажарлы. Саған таныстырамын. Сен оған үйленесің. Ол тамаша қыз!» — деп тамсанып қояды. Мен оның сөздерін мақұлдай беремін, бәріне де келісемін. Құлахмет ағай шексіз риза болып, мені туған бауырынан да артық көретіндігін қайталай береді. Нәзікетін еске алып, «сен сол жаққа барып, бір көріп қайтсаң қалай болады, менің көгершінімнің халін біліп келер едің» дейді. «Құлахмет ағай, алдымен сіз айығып алыңыз, сонда сөз жоқ барамын, әзір сізді жалғыз тастап кете алмаймын ғой» деймін. Ол бұған да риза болып, «әрине, әрине, мен көп жатпаймын, ертең-ақ сауығып кетемін» деп жауап береді. Осындай бір күні терезені біреу ақырын ғана тықылдатты. Ымырт үйіріліп, даланы қараңғылық басқан шақ еді. Құлахмет ағай көп сөйлеп, жаңа ғана ұйықтап кеткен. Ол селт етіп көзін ашты. — Сапар, терезені біреу тықылдатты ма? — Иә. — Кім екен, сыртқа шықшы. Мен ауызғы үйге келіп «кім бұл?» деп дауыстадым. Жауап жоқ. «Кім деймін келген?» Сырттан жауап орнына жай ғана жөтелген әйел даусы естілді. Тани кеттім — Сафура! Сол сәтте мен қуандым ба, шошындым ба, ұйықтап жатқан жүрегім шошып оянып, лүпілдей жөнелді. Сафураға деген барлық сезімім мен ықыласым қанша суыды десем де, тағдыр айдап тағы бір жерде кездесе қалсақ сырт айналып өтермін деп қанша ойласам да жүрегімнің бір түкпірінде оған деген сәуле қозға көмілген шоқтай жасырын сақталып қалыпты. Мен оны дәл осы кезге шейін, сыртқы есіктің ілгегіне қолымды созып жатқан сәтке шейін байқамаппын. «Бұл кім?» дегенде Сафураның «мен» деуге батылы жетпей, жай ғана бір жөтелгені кеудедегі әлгі бір құпия сақталып келген шоқтың бетіндегі қозды бір-ақ үрлеп ұшырып, оны жарқыратып кеткен секілді. Бірақ, өз сезімімді өзім тұншықтыруға тырысып, сабырлы қалыппен есікті аштым. Сафура басқыштың ең төменгі сатысына да аяқ басуға арланғандай үнсіз тұр екен. Есіктің ашылғанын сезіп ол жоғары қарады да, басын қайта құлатты. — Сала-мат-сыз-ба, Сафура апай!.. Ол амандасқан жоқ, ишарат та білдірмеді. Ол да, мен де көпке дейін осылай үнсіз тұрып қалдық. — Сафура апай, бұл не тұрыс, үйге
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53