кіріңіз, тоңып қаласыз ғой. Сафура аз-кем кідірді де, аяғының астындағы басқыш опырылып кетердей жаймен ғана жоғары көтерілді. Ауызғы үйге енген соң еріндерін болар-болмас күбірлетіп: «Құлахмет қалай?» деді. Мен жауап беріп үлгергенше түпкі бөлмеден өзінің жөтелгені де естілді. Сол кезде барып Сафура жүзіме тура қарады да: «Әлі айықпаған екен ғой» деді. — Солай… –Өзім де ойлап ем… Сафура жай ғана күрсініп қойды. — Мен қайтайын, бүрсігүні жұмыста болуым керек. — Сафура апай, мұныңыз қалай? Келмей жатып па? — Иә. Басқа амалым жоқ. Тек, оның халін біліп кеткім келді. — Сонда, сіз оны көрмей-ақ, осы ауызғы үйден қайтпақшысыз ба? — Көргім де келеді, қайтейін, оның жарасын ұлғайта түсемін бе деп қорқамын. Сен менің келгендігім жайлы оған айта көрме. — Жо-жоқ, мұныңызға мен көне алмаймын, Сафура! Ердей келіп тұрып, жолықпай кеткеніңіз мүлде мейірімсіздік және үйіңізге барған соң да «тым болмаса өз көзіммен бір көрмедім-ау» деген ой бәрібір маза бермейді. Әрине, көрмесеңіз тұра алмайтындай оған ғашық емес екеніңізді білемін, әйтсе де, сонау жақтан арнайы келген соң онымен бір сәтке болса да жүздесіп кеткеніңіз жақсы болар еді. Құдай үшін отырып, тілдесіп кетіңіз, сағынып-сарғайып жүрген жалғыз қызының жағдайын айтып, қуантып кетіңіз. — Оны қуанту қолымнан келе қоймас. Қарабет боп кетіп ең, қарабет боп қайта келдің деп ойлап тұрған шығарсың, мейлі, еркің білсін, мен онымды өзім де мойындаймын. Бұл жаққа неге келдім, не үшін келдім, сонау жақтан осында жетектеген не мақсат, қандай қиял екені де белгісіз, әйтеуір, бір келіп кетсем деген ой мазамды алып бітті. Осында қимас нәрсем қалған секілді. Кімді қимаймын, неге алаңдаймын — ол да белгісіз. Әлде, байғұс Құлахметке жаным аши ма? Жаным ашығанда енді қолымнан не келеді?.. Әсте, жынданып кететін шығармын… — Қойыңыз, қайдағыны айтпаңыз, Сафура. Сіз өжет әйел едіңіз ғой, мұндай күйректік сізге жараспайды. Мен сізді ешқашан да! Сіз таза жансыз, адал жансыз! Сафура жүзіме таңырқай қарап біраз тұрды да, аха-халап күліп жіберді. Сөйтті де күлкісін кілт тыя қойып: — Таза жансыз, адал жансыз! Қаншалықты жалған, қаншалықты кекесін! — деді. — Менің жағдайымды жақсы білетін жандардың бәрі де осылай дейді, бір де бірінің жүзімді жыртқысы келмейді. Олардың сөзіне сенетін болсаң, егер олардың бәрі тек шындықты айтқан болса, құдайым-ау, мен періште боп кеткен шығармын, сірә! Адал жансыз!.. Ащы шындықты бетіңе шыжғырып басып, көзіңе тура қарап отыратын адамның қалмағаны ма сонда. Барды бардай неге айтпайды, ардан да, Алладан да безген күнәкар екенімді неге көзімше жасырады? Неге «сен ақсың, сен пәксің» деп мені алдаусыратасыңдар да өздерің іштей: «байғұс-ай, қиын болған екен, бірақ, өзіңе де обал жоқ»
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53