тартып күлген болды. — Егер, өлім аузында жатса ше, Құлахмет ағайды айтамын, сонда да қайтып кетер ме едіңіз? — Өлімге әмір жүре ме? Біз аэропортқа келіп түстік. Сәлден соң самолетке отырғызу басталды. Бірақ, Сафура асықпайтын секілді. Әлденені айтуға батылы жетпегендей маған жалт қарап, жанарын қайта тайдырып әкетеді. Енді бірде ауыр күрсініп, тізесіне қойып отырған қолын екінші қолымен сипалай берді. Самолет ұшатын кез жақындаған сайын оның сабырсыздануы да жиілей берді. — Сіздің маған айтарыңыз бар сияқты ғой, — дедім Сафураның сөзді бастап кетуіне демеу болайын деген оймен. — Иә-иә, көп, өте көп. Бірақ… бірақ айтуға аузым бармайды. Жүрші, оңаша шығайықшы. Мен орнымнан тұрдым. Екеуміз самолет жаққа беттедік. — Айтпақшы, сен қашан үйленесің? — Мені айтасыз ба? — Оған қарап, жай ғана езу тарттым. — Білмеймін, ол жөнінде әлі ойланған емеспін. Қыздар қарамайды. Бірақ, сіздің айтпағыңыз бұл емес сияқты еді ғой. — Оның рас. Дегенмен, сен өзгеріпсің. «Осында қалыңыз, Құлахметті аяңыз, ол періште ғой, сізді өлердей жақсы көреді, кетпеңіз» деп барын салып, үгіт айтар деп ойлап ем, ол жөнінде ләм демедің, соған риза боп келемін. — Мұны оңаша шықпай-ақ айтуға болмас па еді? — Болады, неге болмасын. Өз мұңымды ақтара бермей, сен жөнінде де сөйлейін дегенім ғой… Ал, мұнда да қыс басталып келеді, — деді ол қар тастап тұрған аспанға қарап. — Ал, біздің жақта қақаған аяз. — Әйтсе де, қалғаныңыз жөн болар еді-ау, Сафура. — Бірақ, бұл жолы емес. — Сонда… сіз әйтеуір қайтып келесіз бе?! — Өзім де анық білмеймін, әйтеуір келетін сияқтымын. Өзің айтқандай, тым болмаса ақыретте пайдасы тиер. Кеше ғана «арғы бетке» талпынып ем, енді ақыретті ойлап келемін. Оһ, жаратқан-ай, енді не болар екен? — Сізге не болған, сіз неге дірілдеп барасыз? — Мен… мен екі қабатпын, Сапар… — На-ғыл-дей-сіз?! — Иә, солай! Міне, талпынған «арғы бетім». Өттім. Одан да орта жолда суға кетіп, тұншығып өлсемші… О, сорлы басым-ай, ақыры… ақыры келіп жезөкше болып шыққаным ба? Мен Құлахметтің көзіне осы үшін шөп салып па едім, осы үшін оны тірідей көміп кетіп пе ем?! Енді жұрт не дейді! Сұмдық-ай… әкесіз туған бала… Күлу үшін талпынып ем, алдымнан жылау шықты. Енді… енді осы бойы кеткенім ғой. Ол жара жазылмайтын мерезге айналып, жауырыным сызға тигенше маза бермес… Мен Сафураның иығынан құшақтадым. — Қойыңыз, Сафура, жұрттың бәрі бізге қарап бара жатыр. –Қоя алмаймын, қоя алмаймын!.. — Ол иығыма басын сүйеп, бұрынғыдан да қатты жылады, — Сенің… сенің алдыңда жылап қалайыншы, шерім тарқасын. Еркек пен әйел атаулының ішінде менің ең жақыным өзің ғана…
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53