Өзге жанға көз жасымды көрсетпей, кеудемде қайғы мен күйініш лапылдап жатса да дүниедегі ең бақытты әйелдей күліп жүруім керек. Жылағанмен бәрібір көп адам түсінбейді, түсінсе табалайды… Мен енді басу айтқан жоқпын. Мейлі, жыласын, кеудесін от боп өртеп, шоқ боп күйдіріп бара жатқан ащы ызасы мен күйініші жас боп төгіліп, жеңілдеп қалсын. Сәлден соң самолет аспанға көтерілді де, қызылды жасылды жарығы бір нүктеге айналып, ақыры көзден ғайып болды. Қош, аяулы Сафура! Мен таксиге отырып, үйге қарай ағызып келемін. Құлахмет ағайды бір қуантпақпын. Сафура беріп кеткен сүйікті Нәзікетінің суретін көргенде оның жүрегі жарыла жаздайтын шығар. Мейлі, адам баласының жүрегі жарылса қуаныштан-ақ жарыла берсінші! Иә, Құлахмет ағай Нәзікеттің суретін көргенде шынымен-ақ талықсып қалды. Еті қашқан арық мойыны басын көтеріп тұра алмағандай жастыққа сылқ ете түсіп, біраздан соң көзін қайта ашты. — Жары… жарығым… балапаным… Көгершінім менің! Енді мені… сен де керек етпегенің бе?! Мен… мен саған әке боп та жарытпадым-ау! Мына жарық дүниеден тым болмаса саған да ардақты боп кете алмаймын ба шынымен. Өмірімнің бар үлесі осы болғаны ма, осымен біткені ме? — Құлахмет ағай көзін жұмып, суретті кеудесіне қысып, ұзақ жатты. — Жо-жоқ, — деді ол қайта сөйлеп, — олай болмайды, олай болуы мүмкін емес. Олар маған келеді, сөз жоқ келеді. Менің Сафурам ондай тас жүрек емес. Оның кеудесінде мейірім бар, аяушылық бар. Сол мейір бас көтермей, «менің Құлахметім қайда?» деп іздетпей қоймайды. Ол ентігіп біраз жатты да қайта сөйледі. — Мен… мен таңға жетпей өлетін шығармын деп ойлап ем. Сафурам, Нәзікетім еске түскенде өлімді ұмытып кетемін… Мен өлсем, құдай-ау, Сафурам жесір, Нәзікетім жетім қалмақ па? Жо-жоқ, атай көрме, атай көрме! Олар маған сөзсіз оралады. «Папашым, сағындым ғой сені!» деп балапаным мойныма оралады әлі! Ал, олар келмесе бар ғой, — деді ол басын көтеріп, — мен бәрібір, бәрібір өлмеймін. Құлахмет ағай ахахалап күліп жіберді. Оның кенеттен қатты күлгені соншалық, мен селт ете түстім. — Не болған сізге, Құлахмет ағай! — Ештеңе, ештеңе де! Тек, олар келгенше өлмейтін болғаныма қуанып жатырмын, білдің бе, өлмейтін болғаныма! Солай емес пе, ә? Ол менің жауабымды күтпестен орнынан тұрып, кереуеттен түсті. Етсіз аяқтарының ұзын-ұзын саусақтары мен көйлегінің ашық омырауынан ырсиып көрінген төс сүйектері жан шошырлықтай қорқынышты еді. Ол үлкен кебісін сүйрете басып келіп, маған жақындады да: «Рахмет, рахмет саған, бауырым» деп құшақтай алып, екі бетімнен алма-кезек сүйді. Әлде науқастан ба, әлде тым арық болғандықтан ба, оның саусақтарына шейін оттай ыстық екен. Мен осы сәтте қуаныш дегеннің не екенін, оның адам баласын қаншалықты бақытқа бөлеп, бойына жаңа күш-жігер
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53