арлы жігіт деп соны айту керек. Сеніңше, немене, басыңа іс түскенде қара бастың қамымен қалталы біреудің аузын аш иттей жалап-жалап, бұрынғы дәулетің қайта оралғанда қайта келген қатыныңды алақанға салу керек пе? — Осылай шешенсудің қажеті қанша? Әр нәрсенің себебі бар емес пе? — Себебі — жезөкшелік! — деді маналы бері үнсіз тұрғаны сөзге араласып. — Айтшы өзің, мына Құлахметтің әйелі қайтып келеді ғой деп ойлайсың ба? — Несі бар, келсе келер. — Бұл үндемей күтіп алады? — Адам баласында кешірім, мейірім деген болу керек қой, ол болмаса несіне адам боп жаралады. — Есектің миын жеген екенсіңдер онда. Ақымақ екенсің! Сафура бар ғой, әлгі мына кісі айтқан сайқалдың тап өзі. — Не дедіңіз, қайта айтыңызшы. — Сайқал дедім, е, неменеге еліресің сонша, өтірік пе? — Әттең, сақал сыйлайтын қасиетіміз бар, әйтпесе… Шығыңыз, кетіңіз бұл үйден! — Жұмеке-ау, мына бала не деп тұр. Шығыңыз дейді, ә? Қайдағы біреудің жоғын жоқтайтын кімсің өзің, қайдан келгенсің? Сақалдан алмақ ойы бар тағы. Шығар, шығар сендерден. Сендер деп оққа ұштық, сендер деп қанымызды төктік, Құлахмет жатыр әні, сендер үшін бір қолын неміске беріп. Өскен соң жағамыздан алып, сақалымызға жармассын деп қорғаған, жұл сақалымды, жұл! Оның екі көзі шатынап, қолдары дірілдеп маған төніп қалды. — Баламен бала боласың ба, Қосе-еке, қойсаңшы. — Неғылған бала бұлар, барып тұрған бәле. Сендер үшін жан береміз… Біздің жанжалымызды Құлахмет ағайдың «Қос-еке» деген даусы бөліп жіберді. Мұғалім кіріп келген ликбез оқушыларындай тына қалдық. — Қос-еке, — деді ол тағы да баяу үнмен. — Біз… соғыста болғанымызды… несіне міндетсиміз… Ол парызымыз ғой… Егер басына күн туса… елді осылар… Өһо-өһо… осылар қорғамай, кім қорғайды. Сіз бе, әлде өлгелі жатқан мен бе? Сонан соң, сіз әлгінде… «сайқал» дедіңіз бе? — Ім-м… айтқаным рас еді… — Бері келіңізші. — Не дедің? — Бері келіңізші деймін. Бәріміз үнсіз тұрмыз. Әлгі кісі басқан жері ойылып кетердей оған жайлап жақындады. — Құлағыңызды әкеліңіз. Ол еңкейе бергенде Құлахмет ағай оның бетіне бір түкіріп: «Басқа істер шамам жоқ, қайтейін» деді. Ол басын көтеріп алып орамалымен бетін сүртті. — О-о, тірі өлік! Сенің кеудеңде де намыс бар ма еді! Жаным ашып келіп ем, өлгелі жатып бетіме түкірдің-ау. Таңға жетпей өмірем қабарсың, әруағы атар сені сақалдың! Осы жатқаныңнан тұрмассың… — Бәрібір емес пе. Өһо-өһо… Менен кейін… қанша жасармын дерсің. Мың жасасаң да… өлгендер үшін, тірі сенің өмірің қас қағымдай болмайды… Маған тағы жақындайсыз ба, әлде… өзім тұрайын ба? Әлгі кісінің бойын қорқыныш билеп, алды-артына қарамай есіктен шыға жөнелді. Маналы бері не істерін білмей
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53