қолыңа тимес. Әбсамат! Қазір менде өзіңнен басқа жақын-туыстан ешкім қалмады. Бір анадан тумасақ та, әкелеріміз ағайынды ол байғұстар, ойлады ма? Адам баласы бір-біріне өкпелегіш келеді, бірақ, мен саған пәлен демеймін. Бұл хатты саған өкпелеп емес, жалғыз қалғанымды білдіру үшін жазып отырмын. Талайдан бері сол жаққа барсам, жалғыз туысым өзіңмен көрісіп, іні-қарындастардың арасында болсам деген ойда жүруші едім, денсаулығымның нашарлығы аяққа кісен салып, төсекке таңып тастады. «Жалғыз қалғаны несі, әйелі мен қызы бар демеуші ме еді?» — деп отырған шығарсың. «Менің… менің Нәзікетім мен… Сафурам…» Құлахмет ағай ар жағын айта алмай, көмейіне әлдене кептелгендей қабақ шытып, жұтына берді. Мен оған бетімді бұра алмадым. — Мен… мен жылап жатырмын ба? — деді ол сәлден соң. — Сен оған көңіл бөлмей-ақ қой. Қайтемін, шыдатпай барады. Көптен бері өзімді-өзім алдап келдім. Адамның өзін-өзі алдағаны азап екен. Енді, хатқа шындықты жазу керек, бәрін-бәрін мойындауым керек. Соған жасып жатырмын… Ал, ары қарай жаза бер. «Сафура кетіп қалды, алданышым, үмітім, бар қызығым Нәзікет те бірге кетті. Қайтып оралмайтын боп кетті…» Сен… сен жазсаңшы, неге бетіме қарап қалғансың, жаза бер. «Иә, сөйтіп, жалғыз қалдым, бауырым Әбсамат! Егер уақыттарың болса келіп қайтыңдар. Ал, уақытың болмай, жұмысыңа кесір келетін болса, қиналып қайтесің, әуре болма. Мені құдай алар деймісің, ала қалса да өкінерім жоқ, әйтеуір оның да көзіне бір түсіп, қажетіне жарағаным болар. Қош, бауырым, амандықпен жолығайық. Өзіңді асыға күтуші інің Құлахмет. 1965 жыл, 17 январь» — Айтпақшы, Сапар-ау, ұмьггып барады екенмін. Балжан, Балжан туралы сұрауды ұмытып кетіппін ғой. Аяқ жағына қоса салшы. «Жолың түссе Балжанды да ерте кел. Қандай қыз болды екен, көріп қалайын». Біз Орынбордан жауап тосумен болдық. Құлахмет ағайдың мен барған сайын алдымен сұрайтыны да осы жайлы. Арада ай өткен соң ол ағасынан күдер үзе бастады. «Ұмытқаны-ау, шынымен-ақ! Енді менің бауырға да керегімнің болмағаны ғой, ажалыңнан бұрын өлу деген осы екен, ә!» деп қатты қапаланумен болды. Тағы бірде: «Бәлкім, ол хатты алмаған да шығар. Әйтпесе, құс боп ұшып келмес пе?» дейтін. Сөйтіп, маған екінші рет хат жаздырды. Оған да жауап болмады. Құлахмет ағай қатты күйзеліп, бұрынғысынан бетер арып кетті. Бір күні барсам ол биік жастыққа басын қойып, терезеден сыртқа қарап жатыр екен. Қасына барып отырғанымды да, «халіңіз қалай?» деген үйреншікті сұрағымды да елемеді. Сидам-сидам ағаш бұтақтарының арасынан сығалап, аппақ қарлы көкжиектің ар жағына қызарып құлап бара жатқан қыстың жылусыз күнінен көз алмай жата берді. Ақ қардай жамылғы астынан қылтиып көрінген басы болмаса, былайғы жағында дене жоқ екен деп ойлап қалуға болар еді. — Маған… маған несіне келе бересің?
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53