күйге түспей, жалғанды жалпағынан басып жүрген жан болсам, мен де бұлайша толғанбас па ем. Жо-жоқ, мен өлімді ойлап күңіреніп жатқаным жоқ, ештеңе бітірмегеніме күйзеліп жатырмын. Тірлігімде бір адамды да қуанта алмай, үш мезгіл тамағымды ішіп қана ғұмыр кешетініме қынжыламын. «Ауырған соң ойшыл бопты ғой» деп таңданып отырған шығарсың, оның рас, бәріміз басқа түскенде ғана баспақшылмыз. — Құлахмет ағай, кешіріңіз, ештеңе бітірмедім деуіңіз қалай? Соғыста болдыңыз, ел-жұртыңыздың болашағына бір қолыңыз бен бүкіл денсаулығыңызды айырбастап қайттыңыз. Бір адам үшін бұл аз ба? — Еһ, ол өткен күн ғой, және де жалпыға бірдей міндет. Мені қынжылтатын алдағы өмір, қалған өмір! Бар үмітім Нәзікет еді, ол да кетті. Осы кезде қасымызға дәрігер келіп, науқастың көп сөйлеуіне болмайтынын, менің тез кетуімді сұрады. * * * Бірнеше күннен кейін Орынбордан сарғая күткен хат та келді. Әбсамат осы жаққа жүргелі отырғандарын, бірақ, өзі қызмет ететін мекеменің бастығы әзірге жоқ болғандықтан әлі сұранбағанын, сол себепті қай күні шығатындықтарын дәл айта алмайтынын жазыпты. Мен Құлахмет ағайға хатты әкелгенімде ол қуанғаннан төсегінен ұшып тұрып, бір парақ қағазды кеудесіне ұзақ басып жатты. Сонан соң, бар болғаны он шақты-ақ ауыз сөз жазылған осы бір жалғыз бет сараң қағаздан өзінің бұдан былайғы бар бақыты мен үміті, қуанышы мен ғұмыры күлімсіреп қарап тұрғандай, хатты дәл көзінің алдына әкеп мейірлене, сүйсіне қараумен болды. — Құдай-ау, өзінің… дәл өзінің қолы, түк өзгермепті, сол баяғы әдеті, «т» мен «ш»-сын ажырата алмайсың. Ойпырмай, одан да хат келетін күн болады екен-ау!.. Жарты бетке толар-толмас хатты мен оған үш қайтара оқып бердім. Ол үшінші рет оқығанда да тұңғыш тыңдап отырғандай әр сөзін ежіктей сұрап, хаттың ең соңындағы «сәлеммен, бауырың Әбсамат» деген сөзді қайталай берді. — Шіркін-ай, сөзді сатып алған ба, көбірек жазса қайтер еді, — деді ол тамсанып. — Тегі, ол бар ғой, әуелден осылай, тоқ етерін айтады да «қош болмен» аяқтай салады. Тіпті, мен соғыста жүргенде де аңсап күткен хатыма айызым қанбай қалатын. Хатқа келгенде шорқақ-ау, шорқақ! Ал, іске келгенде… алдына жан салмайды. «Жақсы қызметкер мұнда да керек» деп өзін соғысқа да жібермей алып қалған. Ал, хат жазу дегенде, — ол қолын сермей күлді, тіпті қырсыздың қырсызы. Апырмай, келетін күнін айтпағанын қарашы. «Осы айдың аяғына дейін барып қаламын» — депті, ә. Бүгін… Он төрті ғой. Құдай-ау, келетін кезі де боп қапты ғой. Екеуміз осылай хат оқып отырғанда ол жолда келе жатқан шығар-ау. Айтқан уақытынан ертерек шығып қалуы да мүмкін ғой. Ұшады ғой ол мен дегенде, тура ұшады. Сырқат екенімді неге айттым екен, уайымдап жүрмесе жарар еді. Айтпақшы, Сапар-ау, олардың
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53