даусында да, үй ішін көзбен шолып, әппақ орамалымен әлгінде Құлахмет ағайдың ерні тиген маңдайын байқатпай сүртіп отырған жеңгейдің кенет пайда болған тым сабырлы да салқын көзқарасында да өздерінің бұл жаққа жай қыдырып, я болмаса тойға келмегендіктерін, керісінше, Құлахметтін сергелдеңі мен ауыр халін көру үшін жеткенін танытатын еңсе басқан көңілсіздік жатыр еді. Туыстарының осы бір сәт қандай ойға ауысып кеткенін аңғарды ма, әлде шынымен-ақ абдырап жүріп жадына жаңа оралды ма, Құлахмет ағай кенеттен: — Апыр-ау, сендер екеуден-екеу келіпсіңдер ғой. Балжан… Балжанды ерте келіндер дегенім қайда еді? — деді. Қонақтар бір сергіп күліп алды да: — Ол сені мен біздің еркімізден шығып кетті ғой, — деді қосарлана. — Неғыл дейді, еріктен шыққаны несі? — Күйеуге тиіп кетті, — деп жауап қатты ағасы. — С-солай деңдер! «Осылай еді» деп бір ауыз хабар да бермегендерің бе сонда? Кімге, қашан, қайда кетті? — Оны қайтесің, сөз етуге тұрмайды. Сол өзіміздің қаладағы бір жалаң аяқ студентке шықты. Онысы әлі екінші курсті де бітірген жоқ. — Амал бар ма, теңін тапса болғаны. Оқуы бітпейтін оқу емес шығар. Сонан соң теңеледі де кетеді. Әттесі-ай-ә! — Өзің неге өкініп отырсың? — Ә-ә… жоқ-ә, мен неге өкінемін. Тек асығыстық болған екен. Құлахмет ағай талайдан бергі тәтті арманының аяқ астынан, бас аяғы бір-екі-ақ минуттің ішінде тас-талқан болғанына сенерін де, сенбесін де білмей төмен қарап біраз уақыт үнсіз отырды да, мұның бәрі шындық екенін енді ғана түсінген адамша кінәлі көзбен маған бір қарап қойды. Мен іштей күліп жібердім. Тәкаппар, маңғаз, ақылды, сұлу Балжанның маған қатысты тарихы осымен тәмам болды, енді ол екеуміз бір-бірімізді жақсы да көрмейміз, жек көрмейміз де. Ертесіне жұмыстан кештетіп оралсам, үй ішіндегілер көңілсіз отыр екен. Құлахмет ағайдың басы төмен құлап кетіпті, әлдеқалай бір мәселенің шешуін таба алмағандай жүзінде қиналыс, мұң бар. Мен кіріп келгенде олар маған жай бір көз тастап, өз ойларымен отыра берді. Әбсаматтың стол үстін әлсін-әлсін саусағымен тықылдатқанынан оның Құлахмет ағайдан жауап тосып отырғанын аңғардым. Орынбордан келген қонақтар үшін, әрине, мен мүлде бөтен адаммын, олар бұл әңгімеге араласуымды керек етіп отырған да жоқ, керісінше туыстардың оңаша сөздерінің үстіне кіріп келгенімді ұнатпай қалған секілді. Әлде амандасу, әлде қайырлы кеш айтқандай қас қағымға ғана аялдап, басымды изедім де, өз бөлмеме беттедім. …Құлахмет ағай мені ерте оятып алды. Таң енді бозарып, үй іші алакеуімденіп келе жатқан шақ еді. Ол менің кереуетіме кеп отырды да, өзінің мұнда не үшін келгенін ұмытып кеткендей, көпке дейін тіл қатпады. Әлден соң маңдайына тіреген қолын түсіріп, ауыр күрсінді. Соған қарап мен оның әлі көз ілмегенін
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53