сездім. — Сапар… мен… мен көшетін болдым, — деді ол үзе сөйлеп. — Көшетін болдым?! Қайда?! — Анда, — деді ол қолын бағдарсыз сілтей салып. — Орынборға. Әбсамат солай дейді. Жалғыз тастай алмаймын, алып кетемін дейді. Бұл жерде жүре берсең көмусіз қаласың дегенді айтады. — Солай ма! — Иә. Солай, көмусіз қаласың дейді. — Бұл сұмдық екен! Мен орнымнан тұрдым. — Ал, өзіңіз қалай шештіңіз, көшесіз бе? — Көшемін деп айтқан жоқпын ба? Ертерек көмілетін жаққа кетейін. Орынбордың да көрін көрейік. — Ол мырс етіп күліп жіберді. Оның бұл күлкісі маған қорқынышты боп естілді. — Көмусіз қаласың… О, тәңірі, өлген соң көмілдің не, көмусіз қалдың не, басыңа көк тас қойды не, қоймады не, бәрібір оны өзің көре алмайсың. Хан да бір, қара да бір. Адам байғұстың обалы не керек, өлсең көмерін көмер-ау! Не қатын жоқ, не бала жоқ, не жұмыс жоқ, жалғыз басың қуарып не бітірмексің дейді. Онда барып не бітірмекпін? Немене, онда мені Сафурам мен Нәзікетім, соғыста жоғалған бір қолым күтіп тұр ма екен? Ол мені енді өз шаңырағымнан да ажыратпақ-ау… — Құлахмет ағай, демек сіздің көшкіңіз келмейді екен ғой! — Енді маған бәрібір. Жүр десе жүремін, қал десе қаламын. Бірақ, мынау үйді қимайтын сияқтымын. Бұл үйде менің бүкіл өмірім өтті ғой, бұл үйде Сафурам мен Нәзікетім тұрды ғой. Көгершіндерім менің! Ол күндер де бақытты күндер екен-ау! Қайран, енді оралмайтын күндер-ай!.. Қайта айналып соқпайтынына көзің жеткенде, адам өз өміріндегі азапты сәттерін де аңсайды екен. Өйткені, менің алдымда жаңа қуаныш, жаңа бақыттың нышаны да жоқ. — Сенен бір өтінерім, — деді ол аз-кем кідірістен соң, — мынау үйді өзің сатып ал, маған салса, ақшаның қажеті жоқ дер ем, тек Әбсамат көнбей отыр. Тым болмаса, жарты ақшасын алайық, қалғанына қол хат алып кетеміз дейді. Өзге біреуге сатып, бұл үйден рухымды біржола жоғалтпайын деп, сенімен сөйлесуді жөн көрдім. Әрі… кім біледі, көгершіндерім де келіп қала ма? Сонда оларды бөтен ит абалап қарсы алып, дарбазадан көрінген басқа біреу: «Ол бұл үйде тұрмайды, біз сатып алғанбыз» десе екеуінің жаны жасып, бұл дүниеде жетім қалғандай сезінбей ме? Сен болсаң, әйтеуір өз адамымызсың ғой, екеуін туғанындай қарсы алып, жадау көңілдерін онан әрі жабықтырмас ең. Сонан соң… оған дейін топырақтан тысқары жүрсем, маған бір хабар айтар ма едің… Бірақ, сенде үй сатып алатын ақша қайдан болсын. Екеуміз де үнсіз қалдық. Осы қара көлеңке бөлмеде, сықырлауық кереует үстінде бір-бірімізге айтар сөзіміз көп болса да, ләм дей алмай толғанып отырып, адам дегеннің үміті шексіз екенін ұғындым. Адам баласы қандай
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53