«. Бұл — мен үшін аспаннан түскендей күтпеген хат болды. Оқып біткенімде қайда екенімді, қайда барарымды білмей, есеңгіреп тұрып қалдым. «Сафура келеді! Сафура кешірім сұрайды, Құлахмет ағайдың аяғына жығылады!» Құдай-ау, өң бе, түс пе? Ол шынымен келе ме, шынымен кешірім сұрай ма? Мен хатты қайта ашып, әлгі жерді тағы бір рет оқып шықтым. Растығына кезім жеткен соң үйге қарай құстай ұштым. Қақпа алдына келгенімде есімді енді жиғандай есік тұтқасына қолымды соза беріп, қалт тұра қалдым. «Япырмау, мен сонша неге асықтым, неге қуандым? Әйеліңіз басқа біреуден жүкті екен деп сүйінші сұрағалы келемін бе? Күйеуінің адал жанын адақтап, жігерін құм, намысын тұл етіп кеткен Сафураның қайтып келіп, одан кешірім сұрап, аяғына жығылмақ ниетін Құлахмет ағай қабыл ала қояр ма екен? Мұны ойламастан хатты оқып бола салып, осында жетуге неге асықтым, неге ынтықтым? Жо-жо-оқ, Құлахмет ағай… ол… ол кешіреді, сөз жоқ кешіреді. Әйеліне деген бұрынғы күйреген сезімінің арасында әлі де болса жылтылдап тұрған көмескі сәулені өшіре салуға қия алмай және сол әлсіз сәулені ұлғайтып, оны «кештім» деуге өзгелерден жасқанатын Құлахмет ағай жүрек түбіндегі шалажансар нәзік ойын амалсыз қағаз бетіне түсіріп қана көңіл жұбатып келген шығар. Мейлі, не болса да оған айтуым керек. Әйелін біржолата ұмытқан адам оған оңаша отырып хат жазбас». Мен қақпаны асығыс ашып ішке кіргенімде Құлахмет ағайдың үйге әлі келмегенін білдім. Күн еңкейіп, алма бұтақтарының арасынан сығалай қарап батып барады. Алма бастарынан үзіліп түсіп жатқан жұпар иісті әппақ гүлдер алғаш өткен ақша қардай бақ ішін ақ шәлімен жауып тастапты. Мен оны тықыршып ұзақ күттім. Әр минутым жылдай боп, үйге бір кіріп, бір шығумен болдым. Ақыры сыртқы қақпа тарс етіп жабылғанда орнымнан атып тұрдым. * * * Біз есік алдындағы шайлада отырмыз. Құлахмет ағайдың құлағы менде, ал мен түйдек-түйдек боп көмейге тірелген сөздерді қалай сыртқа шығаруды, неден бастауды білмей, сипақтап отырмын. — Құлеке, — дедім бір кезде терең күрсініп… — Сіз… сіз кешіріңіз мені… — Жо-оқ, — деді ол сөзімді бөліп. — Сен менен кешірім сұрамай-ақ қой. Сен не деп кешірім сұрамақсың, әлде мені тастап кетпекпісің? — Жо-оқ мүлде олай емес, Құлахмет ағай. Менің сізге айтпағым… Тіпті басқа… Оның жүзінен күлкі қашып, екі көзі маған қадала берді. — Сапар-ау, сенің қолың неге дірілдеп отыр, ауылың аман ба әйтеуір?! — Аман, аман. —Енді не, айтсаңшы тезірек! Әлде менің Нәзікетімнен жаман хабар… — Айта көрмеңіз! — Енді не, айтсаңшы жылдам! — Сафура… Ол орнынан тұра беріп, сылқ отыра кетті. Екі көзін менен алмай қимылсыз қалды. Әлден соң барып естілер-естілмес қана: — Оған не бопты?
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53