жұмыстан да маңызды нәрсе жатқанына аз-кем таңданған Махамбеков, бүгін күн сенбі болғандықтан қаланың шағын бағында кездесейік деп ұсыныс жасап еді. Міне, қызыл сырмен «Амангелді, 94» деп баттастырыла жазылған таныс қақпаға да жеттім. Қақпаның темір тұтқасына қол создым. Дәл осы кезде есік жартылай ашылып, іштен бір әйел шыға келді. Ол өз екпінін өзі тоқтата алмай менімен соқтығысып кетіп, бетіме жалт қарағанда оның көрші үйдегі келіншек екенін бірден танып, жүрегім кеудеме сыймастай лүпілдеп сала берді. Баласына апара жатқан болар, қолына ұстаған кішкене тостақтағы сүт ыдысымен жерге ұшып түсіп, салқын тамшылар бетіме шашырап та кетті. «Кешіріңіз» — дедім мен сыбырлап. Әйел кешірім сұраған жоқ. Жүзіме екінші рет жалт қарады да, екі бетін алақанымен басып, домалап жатқан ыдысына қарамай, үйіне қарай жүгіре жөнелді. «Аһ» — деген естілер-естілмес көмескі үн құлағыма шалынды. Оның кеудесінен лап етіп шыққан ыстық леп алыс болса да бетімді шарпып өткендей сезіндім. Әйел кеткен соңғы есімде елес боп қалған нәрсе — оның оттай жанған шырайлы жүзі мен жалт еткен жанары ғана болды. Ол жанар — аптабы қайтпаған жастық өмірді жырлап тұрды. Ол жанар— қазаны төңкеріліп, қасығы сынған ішкі бір дүниенің шама-шарқын баян етіп тұрды. Қақпа алдында тас мүсіндей бірнеше минут қалшиып тұрған соң, су астынан шыққан адамдай терең бір дем алып ішке кірдім. «Қандай сүйкімді әйел, — дедім мен оны көз алдыма тағы елестетіп. — Ал бірақ ол соншалықты неге мұңды. Оның күйеуі қайда, неге осы кезге шейін көзіме бір түскен емес?» Салиха әжей мен кіріп келгенде де, жуынып жатқанымда да ләм деп тіл қатқан жоқ. Жуынып болған соң алдыма тамақ әкеп қойды. «Жемеймін» деп едім, жалынбады. Оған осыншама үнсіздік пен немқұрайдылықты тастап кеткен әлгі шыққан келіншек екенін білсем де, ол қатынастың мына кемпір үшін неліктен ауырға соғатындығын мен біле алмадым. — Сіз неге үндемейсіз? — деді ол, киініп жатқан кезімде «менің қапалы болатын себебім бар, ал сізге не жетпейді» дегенді аңғартқандай жадау жүзін маған бұрып. Оның еті қашып, сопайған жағы мен шүңірейген көздері осы сәтте қорқынышты боп көрінді. — Мен… асығыспын, шеше, — дедім діріл аралас үнмен. –Ойпырмай, қашан көрсең де асығыс әйтеуір. Тыныш бір тынығу деген болмай ма сірә? — Сіз маған, бір нәрсе… –Жо-жоқ, ешнәрсе де айтпаймын, — деді ол менің не дегелі тұрғанымды күнілгері біліп. — Бара беріңіз. Менде қай жөнді сөз болушы еді тәйірі!.. Ол соңғы сөзін айтқанда естілер-естілмес мырс ете түскендей болды. Үй ішінде қараңғылық бірте-бірте үйіріліп бара жатты. Не істеп, не қойып жүргенін өзі де білмейтін болар, Салиха шешей ыдыс-аяқтарды салдырлатып, оларды бір орыннан

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45