— Шамның өзін бұрау керек. — Мен сіріңке жағып, шамды бұрап жібердім. Қараңғылыққа үйренген көз жарқ еткен электр нұрынан ұялғандай бір сәтке жұмыла қалды. Ал басымды көтеріп, көзімді қайта ашқанымда, өзіме күлімсірей қарап отырған кемпірді көрдім. Бірақ оның бұл жымиысы шаттықтан да, қуаныштан да емес, белгісіз бір күйіктен және сол күйігін маған сездірмеуден туып отырғанын біле қойдым. Сөйтіп тұрып, жан-жағыма көз тастағанымда тіптен жұпыны үй жиһаздарын көрдім. Салиха шешейдің бар үлесіне тиген мүлік — бір сандық, тозығы жеткен төрт көрпе, үстіне бір шелек су қойсаң-ақ болды қиқайып сына кеткелі тұрған стол, ескі заманнан қалған жез самаурын, ең ақырысында өзі жатқан ағаш кереует қана екен. — Сіз… сіз мұнда бір жұмыспен кірдіңіз бе? — деді кемпір бір кезде тыныштықты бұзып. — Әлгі асыққан жағыңыздан кешігетін болдыңыз ғой. — Мен онсыз да кешіктім. Оның үстіне барғым да келіп тұрған жоқ. Салиха шешей бұдан кейін сөйлемеді. Төмен қарап үнсіз отыра берді. Мен одан қол созымдай қашықтықта тұрып, оның етсіз қолдарын, аппақ қудай шашын, кезерген ерні мен әжімді жүзін, оты әлдеқашан сөнген жанарын ұзақ бақылаған соң «япыр-ай, осы кісі өліп қалмаса жарар еді» деп түйдім. Осы ойымнан өзім шошыдым. Сонан соң оған ақырын жақындап, қасына отырдым. Ағаш кереуеттің сықыр етіп теңселуінен шошып оянғандай Салиха шешей селт ете түсіп, бетіме қарады. Маналы бері өзінің қайда отырғанын, қандай күтпеген әрекеттер жасағанын енді ғана ескерген кісіше орнынан кенет ширақ көтеріліп, дәл бұрынғысынша абдырап сөйлей бастады. — Япыр-ау… Мен… Мен неге отырмын бұл жерде-а? Жынды шығармын осы мен? Сіз тамақ та ішпеген шығарсыз әлі, — деді ол үлкен қылмыс жасап қойғандай жүзі сұрланып. — Шеше, маған әуре болмаңыз. Тамаққа тәбетім жоқ. Жаңа жолдан ішіп келіп едім, — дей салдым ойымдағы біраз сұрақтарыма жауап алудың осындай сәті түсіп тұрған шағында оны қайтадан аластатып алмайын деп. — Жолдан іштім дейсіз бе?! Сонда менің дайындаған тамағымның сізге ұнамайтын болғаны ғой. Әлбетте, сүйегі салдыраған кемпір не жөнді тамақ жасай алады дейсің… — Шеше, менің сізге айтар сөзім бар, — дедім біраз үнсіздіктен соң. — Менде не сөз бар дейсіз, ұлым-ау! Ештеме де білмеймін ғой мен. Ол ернін сылп еткізді де, айта ғой дегендей жүзіме жай ғана көз тастады. Бірақ ол қанша ұстамды болып, ішкі сезімдерін мүмкіндігінше құпия ұстауға тырысқанмен, сол көзқарасының өзінен-ақ әлденеден қауіптеніп тұрғанын аңғаруға болатын еді. — Шеше, — дедім жұмсақ та шуақты үнмен. — Сіз жәрдем ақша аласыз ба? Салиха әжей менің бұл оқыс қойған сұрағыма таңданып, жүзімді барлай қарады да, «иә, алатын едім» — деді еріндерін баяу күбірлетіп.
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45