–Қанша аласыз? — Аз да емес, көп те емес. Шүкір, бір басыма жетерліктей ғой, әйтеуір. — Сонда да? — Қырық сом… — Солай деңіз! Сол жете ме? — Ұлым-ау, қалай енді… жетпегенде… жетеді ғой, әйтеуір. — Ал сіз менен неге ақша алмайсыз? Мені бір мүсәпір ғой дейсіз бе? — Ойбай-ау, ол не дегеніңіз? Құдай-ау, олай деп кім ойлайды, беті құрысын оның! — деп кемпір шошып кетті.— Беті аулақ оның. Мен жай… кейін бір… — А-а, кейін деп жүр ме едіңіз? Махамбеков сізге бұл жөнінде ештеңе де айтқан жоқ па? Кемпір әлдене есіне түсіп, сол ойынан өзі шошынғадай бозарып, біраз тұрып қалды. — Ие, ие… Ол кісі маған ақша берген екен-ау. Алжыған миым апасу боп тұрғанын қарашы, — деді ол әбіржи сөйлеп. — Тағы бірде өзім берермін деген еді. Сонан соң қалтамнан ақша алдым да, ашуланған адамның кейпімен оған жақындадым. — Шеше, мына ақшаны алыңыз. Немесе мен ренжимін. Салиха әжей дір-дір етіп, қолын тарта берді. Мен қоярда-қоймай жүріп, оған ақшаны алғыздым. Сонан соң екеуміз қайтадан байсалды әңгімеге кірістік те, бұл тақырыпқа екінші рет оралмадық. Қаптың аузы біраз шешілген соң ертеңнен бастап өзіммен бірге тұруға кемпірді жалықпай үгіттеудің арқасында көндіріп, әңгіме желісі онсыз да өткен өмір өрнегіне құрылып жатқан соң, бір кезде одан: –Імм, солай деңіз. Ал сіздің балаңыз болып па еді? — дедім темекімді сора отырып. Кемпір селт етіп үнсіз қалды. «Көңіл кірі айтса кетеді» дегендей-ақ, енді-енді жадырап, бірте-бірте шешіліп келе жатқан кемпір әңгіме арқауын пышақпен кескендей шорт үзді. Мен басымды көтеріп, оған көз тастағанымда Салиха әжей төмен қарап отыр екен. Әлден соң ол басын ақырын көтеріп, бетіме тесіле қарады. Оның қос жанарына жас үйіріліп қалғанын көрдім. — Сіз бәрін де біледі екенсіз ғой. Мұныңыз не? Мені… мазақ еткіңіз келді ме? — деп ол жаулығының ұшымен көз жасын сүрте бастады. Аңдаусызда жан жарасын тырнап алмадым ба деп өкініп, өз бармағымды өзім тістей жаздадым. — Шеше, шешетай, кешіріңіз. Мен ештеңе де білмейтін едім. Сіз… сіз менің анамсыз ғой… — Әрине, сенемін, сенемін сізге… Сонда ештеңе де білмейсіз бе? Зиялы ештеңе айтқан жоқ па? — Зиялы? Ол кім? А-а, Махамбековтың аты екен ғой. Атын атап сөйлеп көрмеген соң есіме түспей қалғаны. Иә, ол не айтуы керек еді? — Сонымен, түк те білмейсіз-ә? — Жоқ. — Онда… менің балам болған еді. — Қазір… ол қайда? — Еһе, құдай маңдайға сыйғызбады ғой. Алып тынды. Әлдекім жүрегіме қанжар сұғып алғандай болды. Осы сөздерден соң кемпір егіл-тегіл жылайтын шығар, не деген ақымақпын деп өзіме-өзім тағы да ұрыстым.
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45