— Сіз шегесіз бе? — Жоқ, мен папиросқа үйренген едім, рахмет. Мен сигаретті тұтатып алдым да, қайта сөз бастадым. — Иә, ол қандай аурудан қайтыс болды? — Көкірек ауруынан. — Әйелін өте жақсы көрген болар? Махамбеков мырс етіп күліп жіберді де, әлдеқалай бір қалжың ізін іздегендей бетіме қарады. Бірақ ондай нәрсенің нышаны байқала қоймаған соң, иығын бүлк еткізіп: — Қалай… енді, әрине тәуір көруін көреді, — деді күмілжи сөйлеп. — Әйелі жақсы кісі ме еді? — Мен ол жағын аса көп біле бермеймін. Кезінде Әлиасқар тепловоз депосында слесарь болып істеп жүрді де, қызмет жағынан байланысымыз аз болған соң, бір-бірімізге көп қатынаспайтынбыз. Өзі үйленбеген кезінде, осында жұмысқа орналасқан соң, пәтер жалдап біздің көшеде бір-екі айдай тұрды, кейіннен колхоздағы анасын көшіріп алып, қазіргі үйге орналасты. Ал әйелін бір-екі рет сыртынан ғана көргенім бар. — Демек, оны сіз жақсы білмейді екенсіз ғой. Махамбеков маған сұраулы пішінде күдіктене қарады. Сонан соң ұзақ уақыт маған тура қарап тұра алмай көзін тайдырып әкетті. — Бұл қай сұрағыңыз? Мен… Әрине ол туралы көп білмеймін. Осыдан соң Махамбеков үнсіз қалды. Вокзал жақтан созылта айқайлаған тепловоздың дауысы мен вагондардың бірін-бірі гүрс-гүрс соққаны естіледі. — Ал, әйелінің аты кім еді? — дедім едәуір уақыттан соң тыныштықты бірінші бұзып. — Мәрия шығар деймін. Ие, ие, Мәрия. — Оның төркіні алыс па еді? — Ол жағын, тіпті, білмеймін. — Байғұс кемпірге жалғыз немересін алданыш ретінде тастап-ақ кетуі керек еді ғой оның. — Ол қайда кетіпті? — Әке-шешесінің қолына-дағы. — Бұл қалай? — деді Махамбеков шошып кетіп. — Ол күйеуінен ажырасып кеткен бе? — Күйеуінен деймісіз? Ол ерге шығып па еді? — Бұдан бір жыл бұрын шыққан. Япыр-ау, сіздің ол жөнінде білмегеніңіз қызық екен. Маған қарағанда сіз жақын тұрасыз ғой. — Кемпірге ме? — Жоқ, Мәрияға. — Мәрияға? — Иә. — Ол қайда тұрады? — Дәл сіздермен көрші. Осы кезге шейін оны бір көрмегеніңіз бе шынымен? Менің көз алдыма кешегі қақпа алдында қарсы жолыққан «қандай сүйкімді еді өзі» деп ойлайтын жас келіншек елестей кетті. Тіпті мен оның мұң аралас мөлдір жанары мен бейкүнә ұяң жүзін бір сәтке көріп өткендей, «аһ» дегендегі аузынан шыққан ыстық лепке бетімді екінші рет шарпытып алғандай сезіндім. Демек, ол енесімен көрші тұрады. «Неткен мейірімсіздік, неткен қаталдық! — дедім іштей ызаланып. — Сорлы кемпірдің жаралы жанын неге тырналай береді. Онсыз да қаусап тұрған кәрі кеудені қайғыға толтырып, неге тұңғиыққа тұншықтырады! Мейлі, оның жаңа тұрмыс құруы жөн-ақ болсын. Сонда да, алысқа, көз көрмес жаққа кетуіне болатын еді ғой. Мені көрдің бе
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45