дегендей көз алдында көлбеңдеп жүргені несі екен?» Екеуміз де үнсіз келеміз. Анда-санда иығымыз ақырын ғана соқтығысып өтеді. Сол баяғы тепловоз бен вагондардың, ерсілі-қарсылы зулаған машиналардың үйреншікті үндері тынымсыз естіліп тұр. — Мәке, — деді бір кезде Махамбеков маған қарап. –Сіз шөлдеген жоқсыз ба? Төмен қарап келе жатқан бойы үнсіз басымды шайқадым. Менің бұл қарсылығымды жай сыпайылық болар деп ұйғарған ол жаймен ғана қолымнан ұстап: «Жүріңіз, бір-екі саптыаяқ сыра ішейік, бүгінгі кеш тым қапырық екен», — деді. Әлгінде ғана көрсеткен қарсылығымды мүлде ұмытып, оның мегзеген жағына қарай жүре бердім. Ұлттық тағамдар павильонынан қайта шыққанымызда, сұрғылт бұлт аспанды торлап келеді екен. Дәл осында бүгін үлкен бір жиын өткізбек болғандай шумақ-шумақ бұлттар бірін-бірі өкшелеп, осылай қарай шұбырып келеді. Жай-күйіңе қарамайтын есалаң шабарман тәрізді күздің қатал желі аспандағы шоғыр біткенді асықтырып, шығысқа қарай тықсырып барады. Мен басымды төмен түсіргенімде әлгі ішкен сырадан шекемнің аздап солқылдап тұрғанын сездім. –Бүгін жаңбыр болатын шығар, — деді Махамбеков қабағын шытып. — Осындай көлденең қырсық тап бола береді енді. –Бір күнге ештеңе етпес… –Бір күн емес, көрерсіз де тұрарсыз, қатарынан үш күн жауады енді бұл. Тағы да жұмыс тоқтайтын болды. Түуһ, сайтан алғыр-ай! Ол алақанын сарт еткізіп, кіжініп қойды. «Айтпақшы ол келіншек кеше кемпірдің үйінен шыққаң жоқ па, — деген ой сол минутта ойыма сап ете түсті. — Ол… мүмкін, енесімен сөйлескен де болар. Неткен қаталдық бұл! Бір заманда анасындай боп кеткен адаммен біржолата ажырасқан соң екінші рет сол үйге қалай бас сұға алады. Тілдесуге қалай батылы жетеді оның?» Мен Мәрияның барлық әрекеттерін мейірімсіздікке балап, іштей оны кінәлай бастадым. Бұдан былайғы өмірінің бәрін көңілсіз үйде жалғыз өткізетін кемпірдің жайын ойлап, оны бұрынғысынан да аяп кеттім. Осы кезде Махамбековтың оны алдап жүргені есіме түсе кетті де, денем түршігіп қоя берді. Манадан бері оның өзіммен қатар жүріп келе жатқанын енді ғана сезгендей, оған тесіле қарадым. Ол екі қолын сермей түсіп, жұмыс жайлы, жаңбырдың қырсығы жайлы тағы-тағылар туралы қызу сөйлеп келе жатыр екен. Менің өзіне қарап қалғанымның мәнісін басқаша жорыған ол, маған біраз көз тоқтатты да: — Сіз немене, түсінбей қалдыңыз ба? — деді сұраулы пішінде. — Бәрі де түсінікті. Бірақ дәл қазір жұмыс жайлы әңгімелесуге ықыласым соқпай тұр. — Ықыласым соқпай тұр деймісіз? Енді, Мәке… қалай? Біздің жұмыстан басқа не мақсатымыз бар? Абырой да, игілік те сонда ғой. — Оған дауым жоқ, — дедім қолға ұстап келе жатқан кителімді киіп жатып;— Сонда да, адамдар туралы бір мезгіл ойланған жөн. Оларға жақсылық біткенді үйіп-төге салу ешкімнің қолынан келмес, сонда да… — Імм…
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45