неге, менің жұмысшыларым әзірге шағым жасаған жоқ, оны өзіңіз көріп жүрсіз, — деді ол сөзімді аяқтатпастан. — Әрине, олар жөнінде ойланбасқа болмайды. Байқаңыз, машина келіп қалды! Ол менің қолымнан ақырын ұстап, кейін тартты. — Менің айтпағым мүлде ол емес. Махамбеков жүзіме ұрлана қарады да, кілт тұра қалып: — Сіз, тағы да ана кемпір жайлы сөз қозғап келемісіз? — деді, сол жөнінде сөйлесу жалықтырды ғой осы дегенді танытқан үнмен. — Иә. Ол үндеместен ілгері қарай қайта қозғалды. — Мейлі, ол туралы ойландық-ақ делік. Сонда менің не істеуім керек? Сіздіңше, кемпірден ажыраспа, сол үйде отыр деп Мәрияға өтініш етуім керек пе? — Әрине, олай емес. — Енді қалай? — Өтініш етпедіңіз деп мен сізді кінәламаймын. Бірақ, оны алдамауыңыз керек еді. Сіздің қамқорлығыңыздың нәтижесінде, ол менен пәтер ақы алмайды, бүкшиіп жүріп маған тегін тамақ жасайды, ең соңында, мені сәнді бөлмеде қалдырып, өзі сыз еденге жатады. Бұл сіздің онсыз да жаны жаралы жанға жасаған аяушылығыңыз ба? Махамбеков мына сөздерге қарсы айтар еш дәлел таппағандай үнсіз қалды. Тіпті, ол ақталайын деп тырысқан да жоқ. Маналы бері ұйытқи соғып тұрған жел басылып, мұздай тамшылар әр жерге тырс-тырс тама бастады. Арада екі-үш минут өткен соң төңірек бірсыдырғы ысылға басты. Жаңбыр басталды. Көшеде ерсілі-қарсылы жүрген адамдар шатыр көтеріп, енді біреулері жақын арадағы вокзалға қарай бүкшеңдеп жүгіріп барады. Біз асықпастан, үнсіз келеміз. Міне, мен өз пәтеріме қарай бұрылатын көшеге де жеттім. Махамбеков жүрісін тоқтатып, маған қарады. — Иә, мен ештеңені де ойланбаймын! — деді ол ауыр бір күрсініп. — Мейлі, солай-ақ болсын. Жаңа келген сіз, қайдан білесіз… — Жаңбыр ғой, біздікіне соға кетіңіз. — Жоқ, рахмет. Таксимен барармын. Ол әдеттегісіндей жалбақтап өтінбеді. Тек «сау болыңыз» деп сыбыр ете түсті де, асфальт көшемен ілгері жүре берді. Мен оның соңынан көпке дейін қарап тұрдым. Мойнына тас байлап алғандай басын төмен тұқыртып баяу кетіп бара жатты. Қанша сыпайы болдым десем де, ойымдағының бәрін бірден ақтара салып, оған қатты кеткендігім үшін өкінгендей болдым. Өстіп тұрғанда, дәл жанымнан бір бос такси өте берді. Мен қол көтерген соң ол жүрісін бәсеңдетіп, көп ұзамай тұра қалды. Жаңбыр өтіп, денемнің тоңазып қалғандығын таксиге отырған соң ғана сездім. Жаңбыр бұрынғысынан да күшейіп, көше-көшемен сылдырап су аға бастады. Жүргіншілер көп көрінбейді. Тек мас біреу шалшық суларды шалпылдатып, бұлғақтап кетіп барады. Машина жақындап кеп қатты сигнал бергенде қолындағы арағын асфальтқа түсіріп алып, бізді балағаттап қалып бара жатты. Үйге жетуімізге бір көше қалғанда осылай қарай жүгіріп келе жатқан бір әйел көрінді. Қолында көтерген нәрсесі бар сияқты. «Тоқта» дегендей орамалын бұлғайды. Машинаның
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45