бір жылы сезім үйіріле қалды. Мен Зәрипаны жақсы көріп кеттім…

V

Біз ауруханаға жетіп, баланы дәрігерлерге көрсеткенімізде, оның ыстығы отыз тоғыз еді. Сөйте тұра кезекші дәрігерлер ауруханада бірде-бір орын жоқ деп баланы қабылдамады. Бұл қылықтарының қылмыс екендігін, жас баланың жағдайы минут сайын нашарлап бара жатқандығын, оның міндетті түрде ауруханаға алынуы керектігін қанша дәлелдесек те, бір кесірленген дәрігерлерді жібіте алмадық. «Түсініңіздер, ауызғы үйде де орын жоқ. Оның үстіне баламен бірге анасын да қабылдау керек» — деп сары әйел бас шұлғып, көнбей-ақ қойды. Сонан соң Мәрияның қолынан жетектеп сыртқа шықтым. «Құдай-ау, не істеймін, қайда барамын» — деді ол сыртқы басқышта қалшиып тұрып. Оның жүзін үрей билеп, еріндері дірілдей бастады. Қызыл шырайлы жүзі сұрланып, қызына бір, маған бір қарайды. — Қорықпаңыз, бұл аурухана болмаса басқасы бар. Машинаға отырыңыз, — дедім оны асықтырып. — Қайда?.. Енді қайда барамыз? — Теміржол ауруханасына. — Менің күйеуім теміржолда істемейді ғой! — Онда тұрған ештеңе жоқ, керісінше, мен істеймін. Жүріңіз, жүріңіз! Мәрия ешнәрсеге түсінбегендей, сақтықпен басып, машинаға қарай жүрді. — Ойпыр-ай, сіздің де уақытыңызды алдым-ау, — деді ол машинаға отырып жатып. — Өзіңіз жұмыстан шаршап шығып едіңіз. — Ол туралы сөйлеуге де тұрмайды. Жүріңіз, — дедім шоферға қарап. Абырой болғанда мұнда орын бар екен. Бірақ жалпы теміржол ауруханасының заңы бойынша ондағы дәрігерлер баланың әкесі қайда істейтіндігін қадағалай сұрады. Мен ойланбастан өз паспортымды көрсетіп, осында уақытша тұруға келген байланысшы екенімді айттым да, қыздың әкесі өзім деп өтірікті қойып қалдым. Көз қиығымен Мәрияға қарағанымда, ол мына сұмдықтан не істерін білмей абыржып тұр екен. Бойын билеген ұяттан екі беті шиедей қызарып кетіпті. Бірақ мен ешнәрсе болмағандай оған назар аудармаған болып, жайбарақат тұра бердім. Сонымен Зәрипа Дербісалина деген фамилиямен ауруханаға қабылданды. Қызды ауруханаға қабылдаған соң, Мәрия ашық-шашық қалған үйін реттеп келмек боп, дәрігерлерден бір-екі сағатқа рұқсат сұрады. Олар Мәрияның бүл тілегін мақұлдады да, көп кешікпеуін қадағалай тапсырды. –Рахмет, рахмет сізге! Ой, бұл жақсылыгыңызды қалай ақтасам болар екен! — деді Мәрия біз сыртқа қайтып шыққан соң. –Жо-жо, олай демеңіз. Қолынан келген көмегіне ақы тілесе, адамның бір-біріне деген қайырымдылығы қайда қалады? Тәйірі, мен сізге пәлендей жақсылық та істей қойған жоқпын ғой. Сіз менсіз де Зәрипаны ауруханаға жатқызар едіңіз, солай емес пе? Мәрия маған жай ғана қарап, көзін төмен түсіре қойды. — Кешіріңіз. Менің әлгі алдағаным тіпті қолайсыз болды. Бірақ олай етпеске… — Жоқ. Мен түсінбейді ғой дейсіз бе? Бірақ сізді жалған айтуға итермелегенім үшін өзім қысылып келемін. Мен сөзді тағы да «жоқтан» бастағалы демімді ішіме тарта бергенде, Мәрия ойымды бұзып кетті. — Әрине, сіз

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45