«ол ештеңе де етпейді» деп қарсы тұруға дайынсыз. Сонда да қысылуыма себеп бар ғой. Сыртыңыздан ғана көргенім болмаса, мен сізді мүлде танымаймын. Кім екеніңізді де білмеймін. Егер менің орнымда болсаңыз, тек қана сіз емес, кім де болса ұялмас па? Біз машинаға мінген соң Мәриямен қатарласып отырдым. Жаңбыр басылып, көкті қаптаған бұлттың көкжиекке тірелген етегі әлдекім пышақпен кесіп түскен тәрізді бірітегіс ашылып келеді. Мөлдір жаңбырмен бетін жуған аспан, сонау артта қалған көктемді еске салып тұрғандай, көзге бұрынғысынан да таза, бұрынғысынан да көгілдір шалынады. Бағаналы бері қабақ түйген бұлттар бір жадырап, дел-сал болған денесіне тыныштық іздегендей сонау көз ұшында мұнартып көрінген тауға қарай асықпастан баяу жылжып бара жатыр. Біз де орнымыздан ақырын қозғалдық. Машинаға отырған соң әлгі сөзіміз жалғасатын шығар деп ойласам да, неге екені белгісіз, бір-бірімізге тіл қатысқан жоқпыз. Әркім өз ойымен үнсіз келеді. Жаңбырдан соң таза ауаның төсінде еркін аунап асыр салып жүрген қарлығаштар сияқты, асфальт көшені сырылдатып, машиналар ерсілі-қарсылы зуылдап өтіп жатыр. Мәрия анда-санда жай ғана күрсініп қояды. Әрине, ол Зәрипа туралы ойлап келеді.
VI
Түннің біраз мезгілі өтсе де, мен ұйықтай алмадым. Көз алдымнан Зәрипаның бейкүнә сүйкімді жүзі, Мәрияның бүтінгі барлық қимылдары бір сәтке кетпей қойды. «Қандай аяулы жан, — дедім Мәрия туралы. — Жас болса да нағыз ана ғой, мейірімді ана ғой ол. Әйел жаны қашан да нәзік. Болмашы қайғының өзі оларға ауыр соғады. Сондай кезде олардың жанында сенімді жарының болғаны қандай жақсы. Көкіректі қарс айырған ыстық жасқа булығып қанша жыласа да, сол жарының омырауына басын сүйеп, оның кеудесіндегі жүрек дүрсілінен өзіне деген ыстық махаббатты сезінбей ме? Ал Мәрия ше? Ол неге күлмейді, неге еркелемейді. Және оның барынша бір жарқырап жүргенін осы кезге шейін мен неге бір рет көрмедім? Ойыма осы сұрақтар оралғанда көз алдыма өзім келгелі бері көрген оның өмірінің бірнеше сәттері елестеп етеді. Маған ол талай сырды бүгіп жатқандай және соның бәрін айтып беруге шақырып тұрғандай, қараңғылық пердесінің ар жағынан күңгірттеніп көрінеді. Кей кезде көзімді ашып қалып, тас төбеге қарағанда ақ шәлісін басына бір байлаған жас келіншек аузын сәл ашқан бойы өзіме тура қарап тұрғандай болады. Қараңғы болса да, мен оның мөлдіреген отты жанарын, шәлісінің астынан кеудесіне құлаған қос бұрымын, күзгі жапырақтай сарғыш тартқан жүзінен таң шығындай мөлдір тамшыларының төмен қарай жаймен жылжып, ерніне тиіп жатқанын анық көремін. «Ол неге күлмейді, күлсе ғой, періште боп жүре берер еді-ау», —деймін өзіме-өзім. Бір кезде әлгі бейне әлдеқайда ғайып болады. Бірақ мен оған қарай қарманбаймын. Қайда кетті деп өзімнен өзім сұрамаймын да. Және өз ойымның түс сияқты қорқынышты
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45