екендігінен шошынбаймын. Өйткені, Мәрияның қорқынышты болуы мүмкін емес. Оның жан сезімі мұз ойығының астынан көрінген толқынсыз да мөлдір су тәрізді, кіршіксіз, таза. Мен осы тұста оның күйеуінің кім екенін, қандай адам екенін көруге ынтыға түстім. «Япыр-ау, мен келгелі бері ол бір рет болса да көзге түспеді? Көрші үйдің қорғанынан еркек даусы неге бірде-бір рет естілмейді, — дедім кірпігімді қақпай төбеге қарап жатып. Оның Мәрияны ұнатпайтын болғаны ма сонда? Мүмкін емес, мүмкін емес оның Мәрияны ұнатпауы. Құдай-ау, ол періште ғой, аяулы ғой. Оны адам баласының бәрі де сүюі керек». «Мүмкін күйеуі де Мәрияны сүйетін шығар, — дедім тағы да. — Мәрияны күйеуі ұнатпайды дегенді осы мен қайдан шығарып жүрмін? Және ол әйелге мен не себепті сырттай аяушылықпен қараймын. Мұнымды Мәрия сезіп қалса, мұның үстіне ол маған мүлде бейтаныс күйеуін жанындай жақсы көретін болып шықса, бостан-босқа қамқорси қалғандығым үшін өзім ұятқа қалмаймын ба? Масқара-ай десеңші, сұмдық қой ол! Күйеуі бүгін келмесе ертең келер, ертең болмаса арғы күні. Тіпті, дәл мен сияқты бір айға командировкамен кетпесіне кім кепіл? Осы тұста «ертең ұят атаулының бәрін қоя тұрып, Мәриядан күйеуінің қайда істейтіндігін, не істейтіндігін бәрі-бәрін сұрап біліп алуым керек» — деп жасаған байламым үшін өзімнен өзім қысылдым. Және де, бейтаныс үйдің тіршілігіне араласа кетудің жөні де, қисыны да келмейтіні енді ғана есіме түсіп, әлгі жасаған тәуекелімді Мәрияға айтпайтын болғандығыма, соның арқасында алда күтіп тұрған үлкен қолайсыздықтан өзімді арашалап алатындығыма іштей қуандым да. Осылай шашыраған ойларымды бір арнаға жисам да, осы шешімнің ар жағынан «оны күйеуі сүйе ме екен?» деген сұрақ көкейімнен әйтеуір кетпей-ақ қойды. Терезені сықырлатып далада жел соғып тұр. Үйдің бу тартары әлдеқайдан көңілсіз шақырып, тынымсыз гуілдейді. Көрпемді қымтана түсіп, бір қырыма аударылып жаттым. Қарсы бөлмеден Салиха шешейдің оқтын-оқтын жөтелгені естіледі. Ол Мәрияның ауруханада екенін білмейтін де шығар. Келген бойда неге айтпадым оған? Мейлі, мейлі, айтпағаным да жөн болған. Ертең өзі-ақ білер. Мәрия туралы сөз қозғау ол үшін ауыр ғой. Осы кезде Мәрия көз алдыма тағы да елестей кетті. «Ол да ұйықтамай қиялы шартарапқа шашырап мен тыңдаған жел уілін тыңдап жатыр ма екен, әлде, тәтті ұйқы құшағына шомды ма екен? Мен оның ішкі дүниесінің қуыс-қуысын біле бермеймін ғой. Сонда да қандай жақсы әйел! Иә, қандай жақсы әйел!» Мен онымен бүгін бірге болған бір жарым сағатымды түгел еске түсіріп өттім. Кенеттен… кенеттен денем дірілдеп сала берді. Тұла бойыма мың ине шаншылғандай шымырлап, жүрегім лүпілдей жөнелді. «Құдай-ау, мен… мен оның… алақанынан ұстаған екенмін ғой. Қалалық аурухана алдында тұрып, машинаға қарай жүгіргенімізде, оның қолынан ұстағанымды өзім қалай
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45