қалай? Достаспас едім дейсіз бе? — Дәл үстінен түстіңіз. — Мүмкін, сізді сүймес те едім дейтін шығарсыз. Мен селк ете түстім. Мынадай батыл да оқыс сұрақтан соң не деп жауап берерімді білмей қалтырап кеттім. Жүрегімнің тайдай тулағаны сонша, оның тынымсыз дүрсілі қарсы алдымдағы Мәрияға естіліп қалатындай көрінді. — Жоқ… Сіз олай демеңіз, олай сөйлемеңіз, — дедім даусымның дірілдегенін жасыра алмай. — Мен ондай ойға ешқашан оралған емеспін. Оған сіздің қалайша батылыңыз барады? –Демек, сіз мені сүймейсіз, солай ғой. Әрине, солай,— деді ол менің жауабымды да күтпестен. — Менің ешкімге қажетім жоқ. Ол тоқталмастан сөйлей берді. Мәрияны тап бүгін мен танымай қалдым. Ол адамға қарап мұншалықты ашық-жарқын, әрі батыл сөйлесе алады екен деп ешқашан ойлаған жоқ едім. — Мәрия, сізге не болған? Сіз сырқаттанып тұрғаннан саусыз ба? — Мен біреуге сүйікті болып көрінуге ешқашан тырыспаймын, — деді ол менің сөзімді естімеген адамша. — Жүріңізші, бұл арадан кетейік. Ана дәрігер әйелдердің бізге қарауы тіпті жиілеп барады. Мәрия менің жүруімді күтпестен-ақ, өзі алға қарай қозғалды. — Біз… алысқа барамыз ба? — Жоқ, осы маңда жүре тұрайық. Әлгінде, сізге айтар сөзім бар деп едім ғой. Соның бәрін сізге ақтарып салғым кеп тұр. Мүмкін, біз екінші рет кездеспеспіз де. Мен шошып кетіп, оның жүзіне көз тастадым. Ол өзімен бірге келе жатқан мені байқамаған кісіше, маңдайына соғылғалы келе жатқан ағаш бұтақтарын қолымен серпіп тастап, қақпаға қарай жүре берді. — Мәрия, — дедім мен бір кезде кілт тұра қалып. — Сіздің менімен екінші рет кездескіңіз келмей ме? Мен сізге… Мен сізге жиренішті болып көрінгенім бе? — Жо-жоқ, — деді ол сәл артта қалып қойған маған бұрылып. — Сіз асығыс айта салады екенсіз. Егер сіз маған жиіркенішті болып көрінсеңіз, сізді іздеп бармас та едім ғой. Сөйтті де ол ілгері қозғала берді. Мен оның соңынан еріп келемін. Ергенде дәл бір он тоғыз жасар албырт жігіттей-ақ оны қуып жетуге тырысып, бір-екі адым жерді жүгіріп өттім. Сол минуттарда мен алыстағы әйелім туралы, балам туралы, өзімнің жер ортасына келген әке екенімді, бәрі-бәрін де ұмытып кетіп едім. – Мәрия, мен… мен қалайша Зәрипаны көрмей кетпекпін, — дедім алқына сөйлеп. –Зәрипаны ма? Бүгін бәрібір кеш қалдық. Дәрігерлер рұқсат етпейді, басқа бір уақытта келерсіз. Абайлаңыз алдыңызда арық бар. Бұрынғысындай емес, шүкір, тәуір боп қалды ғой. Біз қақпадан шығып, ағаштары аласа, кең көшеге түстік те, бірінші алған бағытымыз — вокзал жаққа қарай жүре бердік. Екеуміз қатарласып үнсіз келе жатырмыз. Дәл бір анадағы Махамбековпен келіспей қалатын кездегідей анда-санда байқаусыз біріміздің иығымызды біріміз жай ғана соғып өтеміз. Ұйтқып
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45