деп дүрдиіп жүрсек, тией келгенде машинаның бортынан сәл-ақ асты. Сол жерде жақсы еді, шіркін!.. Сонымен, ауылға қайттық. Күн намаздыгер болып қалған кез. Енді жүргелі тұрғанымызда Сейткерей: — Мәссаған, енді қайттік? Үшеуміз кабинаға сыймаймыз ғой, — деді алақанымен санын соғып. — Ештеңе етпейді, бірдеңе ғып сыярмыз, — дедім шөп арасына айырларды қыстырып жатып. — Болмайды ғой. Қалаға кіргенде инспекторлар ұстап алады. — Енді қайтпекпіз? — Біреуімізге қала тұруға тура келеді. Қазір-ақ келіп алып кетемін. Ақыры, сол жерде мен қалдым да, машинамен енем кетті. Мен бәрін де біліп тұрдым. Оның мені әдейі тастап кеткенін де сездім. Сейткерейдің қайтып келген соң, үйге шейін ертегі айтып бармайтынына көзім жетті. Бірақ одан қорыққан жоқпын. Және де Сейткерейдің жайған құшағына қойып кете салармын деп ойламадым. Машинадан қалған шөптерді бір жерге жинап, қалың көгалдың арасына етпетімнен түсіп жата кеттім. Қураған шөптер басылып, арасынан жылан сусып бара жатқандай сытыр-сытыр етеді. Құлқайыр мен қызғалдақтың хош иісі қолқаны деміктіріп барады. Мен өстіп жатып, жастық шағымды есіме алдым. Ол кезде адам қандай бақытты! Еш нәрсе туралы ойламайсың, қайғырмайсың да жыламайсың. Сол кездегі жылағанның өзі қазір есіңе түссе, қандай қызық! Мен жас баладай көк шөптің үстіне аунай бердім, аунай бердім. Басым айналғанша аунадым. Өзімнен өзім сақылдап тұрып күлгім келді. Бір кезде дүрілдеген машина даусы естілді. Артыма бұрылып қарасам, Сейткерей құйғытып келеді екен. Мен оған қарсы жүрдім. Машина тура алдыма кеп тоқтады да, іштен Сейткерей секіріп түсіп, маған жақындады. — Қалай, Мәрияш, қорыққан жоқсың ба? — Жоқ, маған қайта жақсы болды. — Ә, әрине, мынадай табиғатқа еліктемеске бола ма екен, шіркін! Ол сақылдап күліп жіберіп, мені құшақтай алды. Қанша бұлқынғаныма да қарамастан білегімнен, бетімнен сүйе берді. Оның қолын серпіп тастауға шамам жетпеді. Сонымен сол жерде… қалың шөптің арасында… Мәрия ар жағын айта алмай жылап жіберді. Мен оны көз жасын көріп шошып кеттім. — Мәрия, сізге не болды? Қойыңызшы, жыламаңызшы — дедім орнымнан қалай тұрып кеткенімді өзім де сезбей. — Жо-жоқ. Жыламаймын ғой. Несіне жылайын. — Ол беторамалымен жасын сүртіп, біраз үнсіз отырды. — Сонан соң, — деді ол кенет тағы да. — Сонан соң бәрі де түсінікті болар. Мен оның әйелі болдым. Алғашқыда ол: «Бұл жерден кетеміз, күте тұр. Барған жерде өйтіп-бүйтіп жайғасып алғанша ақша керек қой. Біраз қаржы жинап алайық» деген соң амалсыз шыдап жүрдім. Далаға шықсам, енем қарсы жолыға кететіндей болады да тұрады. Қамалып, үйден шықпай қойдым. Оны аяғандығымнан кей-кейде егіліп жылап та аламын. Бірақ жылағаннан не өнеді, болар іс болды ғой. Мен Сейткерейге қосылғанда Зәрипа жоқ болатын. Бір күні үйде

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45