жалғыз жатыр едім, ішім жыбыр ете қалғандай болды. Алғашында оған көңіл бөлген жоқпын. Ертеңіне тағы да сөйтті. Тіпті, күн сайын ол жиілей берді. Ерлі-зайыпты болып тұрған соң арадағы құпия қашанғы ашылмайды. Бір күні таңертең ол: — Мәрия, — деді ақырын. — Бері келіп кетші. — Не болды? — дедім ас қамымен ауызғы үйде жүрген жерімнен ішке кіріп. — Менікі ме, менікі емес пе? — Немене? — Ішіңдегі… Қолымдағы пышақ жерге түсіп кетті. Ол менің жаныма жетіп келді. — Немене? Пышақ неге түсті қолыңнан?! Мен үндемедім. — Сен неге үндемейсің, айт шыныңды! — Нені айтамын? — Бала кімдікі?! — Сенікі емес. Ол тұрған жеріне сылқ етіп отыра кетті. Ұзақ отырды. Маңдайынан тер сорғалап, безгек болған адамдай денесінің дірілдеп отырғанын байқадым. Иә, оған да қиын, ал маған… Ол жағын айтпаса да белгілі ғой… Бір кезде ол орнынан атып тұрып, нақ бір мені салып жіберетін адамдай бетіме тіке қарады.Маған ол қорқынышты болып кетті. –Мәрия, — деді ол қалш-қалш етіп. Маған ол балаңның керегі жоқ, түсінемісің, керегі жоқ! — Енді… енді маған… не істе дейсің?! Ол теріс айналып біраз тұрды да, кенет жалт қарап: — Алдырт, алдыртып таста! — деді бар дауысымен айғайлап. Мен оның көзінен көзімді алмастан тапжылмай тұра бердім. — Неге үндемейсің, неге үндемейсің, Мәрия? Жансыз адамдай бозарып әлі тұрмын. — Есітемісің, — деді ол мені иығымнан сілкіп қалып.— Керегі жоқ маған, алдыртамысың? — Жоқ… — Онда… мен… біреудің баласына әке бола алмаймын. — Ел-жұртқа күлкі болғым келмейді, ұғамысың, күлкі болғым келмейді! — Сен мені білмей алған жоқсың ғой, Сейткерей, — деген сөз аузымнан еріксіз шығып кетті. — Иә, иә, біліп алдым. Бірақ, ішіңде балаң бар екенін білген жоқпын. Сен оны маған неге айтпадың? — Бәрібір емес пе? Ажырасамын десең әзір де кеш емес. Мен жылаған жоқпын. Сейткерейдің тап осылай сұрайтынын көзіме елестеткенде маған сұмдық қорқынышты болып көрінетін еді. Ал дәл қазір, ол қорқыныштың бәрі әлдеқайда ғайып болыпты. Міне, содан бастап екеуміздің арамыз суи бастады. «Балаңды алдыртып таста» деп ол бұдан соң да көп айтты. Бірақ мен оған тәуекел еткен жоқпын, тәуекел етейін деп ойламадым да. Сейткерей арақ ішіп келетінді шығарды. Тіпті, кей күндері үйге де қонбайды. Ақыры бір күні түйеден түскендей ғып: «Бұл үйде не сен тұр, не мен тұрайын» деп қойып қалды. Осы сөздің ерте ме, кеш пе әйтеуір бір айтылатынын сезіп жүрсем де, естіген кезде төбемнен жасын түскендей есім ауытқып кетті. Етпетімнен түсіп жылап жатырмын. Жыламайын десем де жаным жылап жатыр. Жасымды тыйсам, жарылып кететін сияқтымын… Көзімді ашсам —
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45