Сейткерей орнында жоқ. Столдың үстінде қаламмен жазылған бір парақ қағаз, біраз ақша жатыр. Қағазды жұлып алып, асығыс оқып шықтым. Енді қайтып келмейтіндігін айтыпты. Осылай боларын біліп едім де. …Уақыт өткен сайын босанатын күнімнің жақындап келе жатқанын сезіп, ондай азаптан жаным сұмдық шошына берді. Тіпті, бұл жөнінде ойланғым келмеді. Әйтсе де, іштегі тыпыршыған бала оны есіме минут сайын салып тұрды. Алғашында мен «Сейткерей қайтып оралатын шығар қалайша мені шынымен-ақ тастап кете береді» деп оны қайтып келуін күтіп жүрдім. Даладан дүрсіл естілсе де әлдекімнің жөтелгені келсе де, демімді ішіме тарта қақалып, «Сейткерей емес пе екен» — деп құлағымды тосушы едім. Бірақ ол сол кеткеннен мол кетті. Хабар-ошарсыз біржолата кетті. Арада төрт-бес ай өткен соң мен босандым. Үйде. Қараңғы үйде жалғыз өзім босандым. …Толғақ түс ауа келді Ешнәрсеге зауқым соқпай, денем ысып, басым дыңылдай берді. «Дәрігерге барсам ба екен» — дедім әлденеден қауіптеніп. Бірақ ол жаққа барып босануды өзіме ар санадым. «Тәуекел, бұрынғы қазақ әйелдері сай-сайдың ішінде отын шауып жүріп те босана береді екен ғой. Тағдыр жарық дүниесін бұдан былай да қиса аман-есен босанармын, қимаса, қайтемін, өлемін де». Енді бір кезде «енеме айтсам ба екен» деп ойладым. Ол байғұс анда-санда келіп, отырып-отырып кететін. Бірақ оған да айтпадым. Күн батқан соң толғақ күшейіп, сүйек-сүйегім сырқырай бастады. Жанымды қоярға жер таппай есікке бір, әйнекке бір барамын. «Құдай-ай, келсеңдерші, келсеңдерші біреуің, өлдім ғой!» деймін көкірегім жалын атып. Бірақ маған ешкім көмекке келген жоқ. Күні бұрын айтып қойсам бұлай болмас па еді. Амал не! Қараңғы үйде қабырғаны сипалап ерсілі-қарсылы жүре бердім. Бір кезде буын-буынымнан әл кетіп, аяғым бүгіле берді. Жүрегім қысылып, өкпем аузымнан атып шығатындай, тынысым тарылып барады. Кейде толғақ біршама саябырлайды. Сол кезде жаным тынышталғандай көз алдымдағы жарық дүние қайта ашылады. Біраздан соң толғақ қайта серпиді. Бұрынғысынан да күштірек, бұрынғысынан да азапты… Мен борша-борша боп терлеп, қайтадан талықсып кеттім. Бір кезде көзімді ашсам… О, мейіріміңнен айналайын енем-ау, өзімнің енем бас жағымда отыр. Қай кезде келгенін де білмеймін, немересін ит көйлекке орап, қасыма жатқызып қойыпты. «Байғұс бала-ау, маған бірауыз айтсаң қайтіп еді. Несіне ұялдың. Құдай сақтады, құдай әбүйір берді ғой әйтеуір. Кеше үй артына шығып, мұңайып тұрғаныңнан бірдеңе біліп едім-ау. Келе қалғанымды айтсаңшы. Әйтпесе… Алла сақтай гөр-ай!..» деп қалш-қалш етеді. Түсі қашып, қуарып кетіпті. Менің көз ашқанымды көріп, жүзіне қан жүгіре бастады. «Мейлі, толғақсыз перзент жоқ. Аман-есен босанғаныңа шүкір. Қыз екен. Тұңғышы қыз болса — ананың ырысы». Қуанғаным да жоқ, қайғырғаным да жоқ, сұлық жатырмын. Өн бойымда ол туралы ойланатын да күш қалмаған сияқты. Таң бозарып атып
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45