келеді екен. Үй іші жарық бола бастапты. Көзімді қайта жұмдым. Денем дел-сал. Құлағыма жылаған нәрестенің үні талып естіледі…
VІІІ
Міне, осылайша өмір өте берді ғой. Зәрипа деп атын енем қойды. Осыдан соң ол байғұс үйге жиі келе бастады. «Рұқсатымды бердім, бара ғой» деп ақ батасын айтады да, үйге келіп немересін аймалауды қоймайды. Бұл жерден кетіп қалайын деп қаншама талпындым. Бірақ енемді қимаймын. Бір баласынан өлідей айырылса, екінші баласынан тірідей айырылып, күңіреніп кетеді-ау деп аяймын. «Зәрипа дүниеге келмей тұрып неге кетіп қалмадым екен, сонда оған да, маған да жеңілірек болатын еді ғой» деп ойлаймын қазір. Төркініме барудан да ұялатын сияқтымын. Екінші күйеуімнен айырылысып кеткендігім үшін бетімнен басқандай боламын. Айтпақшы, «келінім төркініне кетіп қалған, немеремді де бірге ала кетті» — деп пе еді, сізге енем? — И-иә… –Жай, сізді алдағаны ғой. «Қасымда» деп қайтіп айтсын. Оған ренжімеңіз. Кәрі адамдарды кешіруге болады. — Кейіннен сіз келдіңіз… Міне, бәрі осы. Біз осыдан соң көп уақыт үнсіз отырдық. Мәрия иығынан тау лақтырып, жеңілденіп қалғандай, ауыр бір күрсінді. Мен оны аяп кеттім. Оның әлгі аппақ саусақтарынан мейірлене сипалап, ыстық алақанын тулаған жүрегіме басып, үнсіз отыра бергім келді. Қарсы алдымдағы отырған әйел жүрегінің соншалықты кең де төзімді, мейірімді де адал екендігіне сүйсініп, оның өткен өмірін өзімше тағы бір шолып өттім… Біз павильоннан шыққанда көшеде шамдар самаладай жарқырап қалған еді. Сағатыма қарадым. «Құдай-ау, төрт сағат отырғанбыз ба? — дедім таңданып. — Өткен уақытты қалай байқамағанбыз?» — Сіз қалай жүресіз? — деді Мәрия көшеге түскен соң. — Ауруханаға. –Онан не істейсіз? — Онда менің машинам тұр ғой. — А-а. Ол туралы мүлде ұмытып кетіппін. Онда бірге жүреді екенбіз. Манағы басталған жел ызыңдап әлі соғып тұр. Суық ауа Мәрияны тоңдырайын деді ме, ол маған байқатпаған болып анда-санда түршігіп қояды. Мен бешпетімді шешіп алып иығына жаптым. — Жо-жоқ, маған керек емес, тоңбаймын, — деді Мәрия шошып кетіп. — Жамылыңыз, жамылыңыз. Сіз көйлекшең ғана келе жатырсыз. Мәрия менімен қарсыласуын қойып, ақыры бешпетті иығына жамылып алды. Мен онымен тағы да қатарласып келемін. Оның иығының тиген жері ду етіп, электр тогындай тұла бойымды бірден шымырлатып жібереді. Міне, мына бір арыққа да кеп қалдық. Мен бұрынырақ өтіп, Мәрияның қолынан тартып алдым. Оның алақаны ұядағы балапандай жып-жылы екен… Ауруханаға жеткен кезімізде түнгі сағат он жарым болып қалған еді. Мәрия жұқа шайы орамалын қайта байлап болып, бәтеңкесіне түскен қиыршық тастарды қаға бастады. Жерге тигізіп алмау үшін бір аяғын көтеріп, қалт-құлт етіп әрең тұр. — Ой, ұстаңызшы, — деді ол екі қолын ербеңдетіп. Оның айтқанын орындамай қалу ма?
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45