қызыңыз ба? — Иә. — Сіздің қызыңыз бар ма еді? — Болған. Мен Махамбековтың жүзіне таңдана қарадым. Ол «сенсеңіз сеніңіз, сенбесеңіз қинамаймын» дегендей жайбарақат тұр. — Зәке, сіздің әйеліңіз… — Менің әйелім де болған, — деді ол не айтқалы келе жатқанымды күні бұрын біліп. — Бұдан бес жыл бұрын, менен гөрі мансабы жоғары біреуге тиіп кеткен. — Жүріңіз, жолда тұрмайық. Біз машинаға отырып, Махамбековтың үйіне қарай беттедік. — Сонымен? — дедім, әлгіден бері тынышым кетіп отырған мен. — Әрі қарай не бодды дейсіз бе? Ары қарай не болсын. Ол кетті. Ол мұның бәрін немқұрайды айтып отырғаны сондай, өзінің өткен өмірі туралы емес, ерігіп отырып ертеңгі ауа райы туралы сөз етіп келе жатқандай еді. — Сол қызым, міне, кеше келіпті. — Ал… шешесі ше? — Шешесі… деді ол мырс етіп. — Қызынан хат беріп жіберіпті. «Жалғыз қалдым. Кешір мені. Рұқсат етсең өзіңе барамын» дейді. — Сіз рұқсат етер ме едіңіз? — Рұқсат ету ме? Бір заманда арымды аяқтың астына таптап, бас қамын ойлап кеткен адамға енді аяушылық көрсетіп, құшағымды жая қарсы алу ма? Жо-оқ, — деді ол, басын шайқап. — Ол болмайды. Менің жаным ондай намысқа төзбейді. Жерде жатқан құр жылтырды алтын екен деп, қолыңдағы күмісіңді суға лақтырсаң, оны қайтып табуың неғайбіл. Сол сияқты, мен ол үшін суға лақтырылған жанмын. Кесені сындырмау керек, сындырдың екен, оны қайта жамау қиынға соғады. Қанша қиюын тауып құрастырғанмен, бәрібір ол бұйым болып жарытпайды. Енді мен оған қайта қосылып не табам? Жо, жоқ, керегі жоқ, — деді Махамбеков даусының қатты шығып кеткенін байқамай. Ол қанша немқұрайды сөйлеп отырғанмен, ішкі дүниесінде адам төзбес дүлей дауылдың ұйтқып тұрғанын аңғаруға болатын еді. Осы кезде мен өткендегі бір жаңбырлы күні «Сонда да, адамдар туралы бір мезгіл ойланған жөн» дегенім есіме түсіп, сол сөзім үшін қазір өзім өкіндім. Мен сонда: «Махамбеков жұмыстан өзгені ойламайды. Оған жоспар мен міндеттеме орындалса болды, оның жүрегі жоқ» деуші едім-ау. Өмірде адамды танып болу қандай қиын еді. — Ал қызымды, — деді ол әлден уақыт өткен соң. — Қызымды құшақ жая қарсы аламын. Оның ешқандай жазығы жоқ… Біз Махамбековтың үйіне келіп түстік. Көп жыл айырылысудан кейін енді ғана табысқандықтан ба, Махамбековтың қызы мына үйді де, әкесін де тосырқап жүрген сияқты. Біз шай ішіп отырғанда да тіл қатқан жоқ. Махамбековтың қарындасы мен өзі қуаныштары қойындарына сыймай, елпелектеп ұшып жүр… Бір сағаттай отырған соң, мен орнымнан тұрып, үй-ішіндегілермен қоштаса бастадым. — Сау бол, бақытты бол, қарындасым, — дедім қызға қолымды беріп. Ол нәзік саусақтарын маған жасқана ұсынды. Оның

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45