осы қимылынан-ақ, қалыптасып келе жатқан ересек қыздарға тән қасиетті аңғаруға болатын еді. Мен далаға шыққанда, Махамбеков те қосыла шықты. — Сіз қазір жүресіз бе? — Иә. — Онда мен де жиналайын. — Сіз бе? Қазір кетпекшімісіз? — Енді қалай? Ертең жұмыс… –Түуһ, қойыңызшы соны. Қызыңыз кеше ғана келді, сіз оны тастап кетпекшісіз. Ол әлі сізді әке ретінде танып та болған жоқ қой. Қалыңыз. Үйренсін. Жұмысқа бір-екі күннен кейін-ақ барасыз. Мен бармын ғой, әлде маған сенбейсіз бе? –Жо-жо. Неге сенбейін. Жарайды, онда сау болыңыз. Мен ертең барармын. Мен пәтерге келгенімде кемпір ұйықтап жатыр екен. Есікті біраз қаққаннан кейін «бұл кім?» деп айқайлады. да, «ашыңыз, бұл мен» деген соң даусымнан тани кетіп, тез-тез жүріп кеп есікті ашты. — Аман-есен жүрсіз бе? Құдай жар болғыр. Сізді келмей кеткенге қорқып жүр едім. — Шешініңіз. Мен қазір… Ол тамақ қамына кірісе бастады. — Жоқ, әуре болмаңыз шеше. Маған ештеңенің керегі жоқ. Тек, сіздің амандығыңызды біле кетуге соғып едім. — Көсегеңіз көгерсін, шырағым, кәрілерге осының өзі бір мәртебе ғой. Ойбай-ау, шешінсеңізші. Тым болмаса айран ішіңіз. Қазір жүрмекпісіз? — Иә, қазір жүремін. Айраныңыз болса бір кесе бере қойыңыз. Ол айран әкелуге ішкі үйге кіріп кетті. Мен кемпір салып қойған төсектің шетіне барып отырдым. — Міне, салқын, әдемі екен. Бәрін сіміріп тастаңыз, — деді ол бір тостақ айран ұсынып. Оның көңілі үшін мен бәрін де сіміріп салдым. — Тамаша екен! Ал, сау болыңыз. Мен кешігіп қалдым, жүрейін. — Қош. Құдай жар болсын. — Айтпақшы… тоқтай тұрыңыз… Сізге бір хат келген еді. Кімнен екенін қайдам? — деді ол енді шыға бергенімде. — Маған ба? — Иә. — Қайда? — Міне, міне… Қазір әкеп бере қояйын. Бағаналы бері бермей. Апасу миды қойсайшы бұл. Кемпір менің бөлмеме кіріп, іште түртінектеп біраз жүрді. Бір-екі минут өткен соң қайта шығып, қолыма көкшіл конвертті ұсына берді. — Міне, екі күн болды келгеніне. Сыртындағы жазуынан тани кеттім. Әлисаның хаты! Оған хат жазу менің есімнен шығып та кетіпті ғой. «Құдай-ау, мен ол жөнінде қалайша ұмытып кеткенмін, келген күні бір-ақ рет жазыппын. Сонан соң ше?..» Мен конвертті асығыс аша бастадым. «Қымбатты Мәкәрім! — деп бастапты ол ірі-ірі жазулармен. — Тым-тырыс болып кеткенің қалай бұл? Біздің бұл жақта сені ойлап жанымыздың тынбай отырысы мынау. Анау Мұратың болса, «Папам қашан келеді?» деп құлағымның құрт етін жейді. Қазір, кітап әпер, ендігі жылы оқуға барамын деп қойсашы бір. Өзің ауырып қалғаннан саусың ба? Сенен хат келеді деп күте-күте, ақыры болмаған соң осы хатты жазып отырмын. Әні, анау Ақан ұйықтап жатыр. Жылап-жылап

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45