ақыры ұйықтады. Өзінен де бәле бар. Жаңа арпалысып жүріп екі кесені сындырып қойды. Сонан соң шапалақпен салып қалып едім, жыла-ай келіп, жыла. Сен оның мінезін білесің ғой, «папама айтам, папам келсін» деп былдырлайды. Кеше Ермекбай келіп, анадағы алған ақшасын беріп кетті. Уайым қылмай-ақ қой, сен келгенше біз тарықпаймыз». Осы жерден әрі қарай хат қаламмен жазылыпты. «Мына қарашы. Сенің қаламсабыңмен жазып отыр едім, сиясы бітіп қалды. Сонан соң, қаламмен жазып отырмын. Ештеңе етпес, сен күйеуімсің ғой, күлмейсің. Басқа не айтам. Мерзімің бітсе, кешікпей кел. Сағынышпен: Мұрат, Ақан, Әлиса». «Айтпақшы, ұмытып барады екенмін, — деп қосыпты ол хаттың ең соңында. — Келетін поезыңды айтып, шыққан күні телеграмма сал. Біз күтіп аламыз». Мен хатты оқып болып бір күрсіндім. Сонда барып өзімнің әйелім, балам бар екенін, олар мені ойлап тынышсызданатынын, сағынатынын, арқа сүйейтінін сезіндім. — Кімнен екен, тыныш па, әйтеуір, — деді кемпір ойымды тұтқиыддан бөліп. — Иә, иә. Тыныш. Әйелімнен ғой. — Ие, байғұс, уайымдап жатқан ғой, қайтсін. Аман болса болыпты, әйтеуір. Мен кемпірмен қош айтысып, сыртқа шықтым. «Ие, менің де өз әйелім, өз шаңырағым, өз қызығым бар, — дедім машинамен ен далада заулатып келе жатып. — Олар мен жөнінде ойлайды, тынымсызданады, жолымды сарыла күтеді. Ал мен ше? Мен оларды осы кезге шейін қалай ойламағанмын? Не үшін?» Соңғы сұраққа тірелгенімде әлденеден денем тітіркеніп кеткендей болды. Көз алдыма Мәрия елестей кетті. «Бәрі де сол үшін бе? «Жердегі жылтырақты алтын екен деп, қолыңдағы күмісті суға лақтырма». «Түуһ, бұл сөз менің ойыма қайдан оралып отыр. Мен бұған бара қойған жоқпын ғой. Сонан соң… Сонан соң Мәрия құр жылтырақ қана ма екен? Ол – таза алтын ғой, оның жаны –бұлақ суындай таза, бұлақ суындай мөлдір? Солай-ақ болсын. Сонда сен не істемексің?» «Жо-жоқ. Мен ештеңе де істемеймін. Ештеңе де! Қандай бұрылысқа толы еді өмір деген! Біреу біреуді сүйсе, екіншісі оны лақтырып тастайды. Енді бірі қолындағысын суға тастап, соңынан оған зар болады. Ал мен ше? Мәрия ше? Әлиса ше? Махамбеков ше? Неткен қиын! Жо-жоқ. Ойламаймын, ойламаймын ол жөнінде. Міне, түк те ойламаймын. Қазір тез жұмысшылардың арасына жетуім керек». Салқын ауаны дүрілдетіп, машина заулап келеді. Анда-санда жол жиегінен шыға келген қосаяқтар жандәрмені қалмай секектеп қаша жөнеледі… Мен вагонға келіп кіргенімде жұмысшылардың бәрі тыныш ұйқыда жатыр еді. Оларды оятып алмайын деп, аяғымның ұшынан басып, ішке кірдім де, өз орныма шешінбестен жата кеттім. Көзімді қанша жұмсам да ұйқым келмей қойды. Өлі тыныштық. Вагондағы адамдар бір жаққа тегіс көшіп кеткен тәрізді. «Менің бұл жерге келгеніме де жиырма жеті күн, — дедім іштей күбірлеп.

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45