тұрмыс тауқыметінің тарқатылған бір ұшын маған аздап та болса аңғартып өткендей еді. Осы кезде мен бар жылтырағаны мүмкіндігінше көзге ұрардай безендіріп қойған үй ішін, әрі оны осындай қалыпқа түсіру үшін күні бойы қиюы қашқан кәрі сүйектерін сықырлатып шала бүлінген мына байғұс кемпірді ойлап, оған жаным ашып кетті. Бірақ, қолымдағы ақшаны бергім келіп тұрса да, бұл қылығым тек аяушылық сезімнен ғана туып отырғанын байқап қала ма деп қимылсыз қалдым. Дәл осы тұйыққа тірелгенімді сезе қойып, мені одан құтқарып алғысы келгендей кемпір кенет сөз бастап кетті. — Сіз әлгі кісіні бұрыннан танитын ба едіңіз? — Кімді? Махамбековті ме? — Иә, иә. — Жоқ, кеше ғана таныстым. Сіз оны білесіз бе? — Неғылған… Жай сұрап тұрғаным да… Кемпір сасқалақтап, үнсіз қалды. Әлден уақыттан соң ғана есін жиғандай бастапқы сөзінің жалғасына кірісті. — Маған артық дүние керек емес. Кімге жеткен сол шіркін?.. Ертең үлкен үстел әкелемін. Сіз жазу жазатын шығарсыз, оқитын шығарсыз, бәрі де керек қой сізге. Ал маған не керек? — Сіз неге олай дейсіз, шеше? — дедім жұмсақ үнмен. Мен кім едім соншалықты. Кемпір маған жанары қашқан көзімен бір қарады да, Қайта төмен түсіріп: –Ол… шырағым-ау, қай сұрағаныңыз? Алжыған кемпірді сынағалы тұрмысыз, — деді ренжи сөйлеп. — Сіз… Міністірсіз. Ал біз… Е-е, бізді қойшы. Төрінен көрі жақын кемпірміз-дағы. «Міне, мәселе қайда!–дедім ішімнен. Кеше Махамбеков «бұл кемпір пәтерін бермес» деп қауіптеніп еді, енді мені министр деп алдаған екен ғой». Кемпірге әлдене деп айтуға оқтала беріп едім, бірақ ол тез-тез басып сыртқа шығып кетті. Сонымен, менің бұрын-соңды таныс емес Арыс қаласындағы өмірім де басталып кетті. «Ташкент—Москва» жаңа сым жүйесінің Арыс — Түркістан аралығын тарту біздің үлесіміз болғандықтан кейде қаладан шығып кетіп, әрқашан да таза, тыныш пәтеріме кештетіп келуші едім. Мен келгенде ылғи да үйде болатын кемпір сол баяғы қалпымен әлдене деп сөйлеп жүреді. Көңілім көтерілген кей кештерде аулаға шығып өзіммен бірге ала келген ескілеу домбырамды дыңылдатып әндеткен боламын. Оның қоңыр үніне балқып, көзімді жұмып отырамын да, сонау алыстағы үй ішімді сағынамын. «Сенің командировкаңның бітетін күні бола ма, келсеңші» — деп Әлиса құлағыма сыбырлағандай болады. Бір күні есік аддындағы ағаш кереуетте домбыра шертіп отырдым. Ымырт үйіріліп қалса да, әлі жұлдыздар туа қоймаған шақ. Мен тұрған үй өзбек салтымен салынғандықтан айнала кесек дуалмен қоршалып тасталған еді де, соны жалғастырып қабатына екінші үй орналасқан болатын. Өзім жаңа келгендіктен ол жақта қандай адамдар, кімдер тұрады — бейхабармын. Бір кезде домбырада ойнауды тоқтатып басымды жоғары көтергенімде, дуалдың ар жағынан өзіме әлдеқандай бір бейненің қарап тұрғанын сездім. Анықтап көре түспек
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45