салдым да есікке жармастым. — Япыр-ау,.. сіз… қайда бармақсыз? Бәрібір үлгірмейсіз ғой, — деді Махамбеков менің қимылыма таңдана, жастықтан басын көтеріп алып. Оның сөзіне көңіл де бөлген жоқпын, тез-тез басып далаға шықтым. Күздің салқын ауасы бетке бірден ұрып, қойын-қолтығымды аралап өтті. Салқын лептен денем тоңазып, алғашқы қалпыма аздап келгендей болдым. Аспандағы жапырлаған сансыз жұлдыздар менің бұл бос әрекеттерімді келеке етіп күлгендей жымың-жымың етеді. Мен қанша асыққанмен, тіпті, қалаға дәл осы секундта жеткенмен Мәрияны енді қайтып көре алмайтындығым анық еді. Әйтсе де, белгісіз бір күш мені сол жаққа қарай еріксіз сүйрелей берді. «Қалаға, тез… тез» деп өзім емес, әлдеқалай біреу айтып тұрғандай, құлағыма анық естіледі. Жердің ой-шұқырына да қарамастан машинаны сілкілеп, қалаға қарай ағызып келемін. Бұрын бір жарым сағаттай жүретін жолды бүгін бір сағатта жүріп өттім. Вокзалға қарай бұрылғым келді. «Жоқ. Әрине, онда жоқ. Енді қайда? Ауруханаға. Мүмкін, сонда шығар». Мен солай қарай бұрылдым. Бірнеше метр жүрген соң «қалай, егер ол вокзалда жоқ болса, ауруханада қайтіп болмақ. Есім дұрыс па менің?!» — деген сұрақ тұтасқан ойымның арасынан жалт ете қалды да, сол секундта-ақ машинаны кері бұрдым. «Үйге, тура үйге, — дедім күбірлеп. — Ол маған бір нәрсе жазып қалдыруға тиіс». Машинаның жүрісіне қанағаттанбаймын. Тіпті, кібіртіктеп келе жатқан сияқты. Түннің көп мезгілі өтіп кеткендіктен бе, көшеде жүргіншілер сирек… Таныс қақпа алдына келіп тоқтай қалдым. Машинадан домалай түсіп, үйге жүгірдім. Қандай шаршағанмын. Аяғымда әл жоқ сияқты. Тәлтіректей басып есікке жақындадым. Тартып қалдым. Ашық! «Бұ кісі неге есікті ілмеген? Әлде, ояу ма?» — Шеше! — дедім дірілдеген дауыспен. Ешкім жауап бермеді. Адам жанын үрейге бөлердей, меңіреу тыныштық. Өз жүрегімнің дүрс-дүрс соққанын есітемін. Құлағымдағы белгісіз шуылдар үнсіз тұрған сайын күшейіп бара жатқан тәрізді. Сіріңке жақпақ болып барлық қалтамды тінтіп шықтым. Ештеңе табылмады. Сипалап жүріп, сөндіргішті таптым да, шам жақтым. Үй ішіндегі заттардың бәрі де орын-орнында. Бір кезде оң жақтағы бөлмеден әлдекімнің жылаған дауысын естігендей болдым. Елең етіп құлағымды тостым. Әлгі дауыс тағы естілді. «Сол. Иә, жылап жатыр, — деп түйдім ішімнен. — Енді не істеймін?» Кемпірдің қайғысын қақ бөліп, оны жұбатудың қаншалықты қиын екенін мен жақсы білдім. Тіпті, бұл арадан қазір-ақ кетіп қалғым келді. Бірақ ішке қарай еріксіз қозғала бердім. Ол төр алдында ескі кереуетте шүйкедей боп жатыр екен! Басындағы жаулығы түсіп, шашы бұрқырап кетіпті. — Шеше, а… шеше! — дедім оның жанына келіп. Сол кезде ол басын көтеріп маған қарады да, орнынан үнсіз көтерілді. Тұрып келе жатқанда қаусап түсетіндей-ақ, буын-буыны сытыр-сытыр ете қалады. Жасқа толы еті қашқан жанарын маған қадай түсіп, кемсеңдеп біраз тұрды
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45