боп, алға итініп тесіле қарағанымда, ағараңдаған әлгі тұлғаның әйел екенін аңғарып, өзімнің солай қарай назар аударғанымды байқатпау үшін басымды қайта түсіре қойдым. «Ол қашаннан бері осылайша тұр екен? Неге қарайды бұл жаққа. Және де қандай қорқынышты өзі!». Аз ғана уақытқа үзіліп қалған домбыра үнін қайта баяулатып ешнәрсе сезбегендей ойнауымды жалғастыра бердім. Бірақ дуалдың ар жағынан қылтиып қарап тұрған әйел ойыма орала берді. «Мүмкін, ол әлі тұрған шығар, әлде, кетіп қалды ма екен?» Басымды қайта көтеріп, екінші рет көз тастап тез түсіре қойғанымда, қарсы аддымда елестеп әлгі тұлға тағы тұрды. «Құдай-ау, бұл әйелге не керек? Бөтен аулаға мұншалықты тапжылмай қарап тұрудың жарасымсыз екенін ол білмей ме екен?» Енді мен домбырамды ойнасам да шатасып, кейбір жерінде еріксіз тоқталып қала бердім. Алыстан қараған көз найзадай қадалып, денемді шымырлатып барады. Неліктен екені белгісіз, ол жаққа тағы да бір қарағым келді. Егер ол сол орнында әлі тұрған болса: «Сізге не керек?» деп үн қатпақ болдым. Сол оймен басымды шапшаң көтеріп, әйел тұрған жаққа көз тастағанымда, ағараңдаған тұлға лып етіп көзден ғайып болды. «Менің байқағанымды ол да сезген екен, — дедім ішімнен. — Ал егер мен қарамасам ше, сонда не болмақ? Осылайша бақылап тұра бермек пе еді?» Осыдан соң мен «мынау үйде кімдер тұратын еді?» — деп сұрамақ боп, тез ішке кірдім. Бірақ болмашыға несіне елеңдеймін, күні ертең өзім-ақ біліп аламын ғой деген шешімге келіп жас балаша сұраққа жармаса кетуді жөн көрмедім. Ертеңіне Салиха шешейдің сүт қосып дайындаған күрең шайын асығыс ішіп болып, жұмысқа кетуге жиналдым. Дәл менің орнымнан тұруымды аңдып келгендей қақпа алдынан машина сигналы да естілді. «Ә, міне, Махамбековтың шофері де кеп қалды» — дедім бешпетімді киіп жатып: — Мен бүгін базар жақпен жүретін шығармын, сізге ешнәрсенің қажеті жоқ па еді? Кемпір «маған айтасың ба?» дегендей бетіме сұраулы пішінмен бірнеше секундтай қарап тұрды да: «Жоқ, қарағым, түктің де керегі жоқ. Әзірге үйде бәрі бар ғой», — деді тез арада пиялаларды жинастыруға кірісіп. «Қалайша бұл кемпірге ештеңенің керегі жоқ». Тіпті, мен бұл кісіге әлі бір тиын да төлегенім жоқ қой. Ал ол ылғи «керегі жоқ» деген бір сөзді қайталайды да, берген ақшамды алудан қашанда үзілді-кесілді бас тартады. Мен бұл жөнінде жұмыстан келген соң ашық әңгімелесермін деп түйдім де, шыдамсыздана күтіп тұрған машинаға қарай жүре бастадым. Өзім осылайша асығыс болсам да, көрші қорғанға тақау жүріп, ішіне көз тастадым. Қыбыр еткен жан жоқ. Тек даладағы ағаш кереуеттің үстінде әлі жиылмаған шағын төсек жатыр. «Ә, бұлар әлі далаға жатады екен ғой» — деп түйдім ішімнен, мүмкін, онда әлде
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45