Қазан вокзалынан шыққан жүрдек поездың тұсауы шешіліп, төмен құлдилаған қырғидай көз ілеспес шапшаңдық алғанына бір сағаттай болды. Иықтарымен сым тіреген телеграф бағаналары көз алдыңнан сілтенген қамшыдай сып-сып етіп тынымсыз өтіп жатыр. Поезд жүрер алдындағы жолаушылардың айғай-шуы мен сапырылысқан қарбалас басылып, әркім өз орындарына жайғасып, көңілдері жай тапқан шақ. Купелеріне көңілдегідей орналасып алған соң енді бұдан ары уайым-қайғы деген мүлде кездеспестей, коридордағы терезе алдында олимпика киген төрт-бес жуан еркек бейғам күліп, темекінің көк түтінін будақтатып тұр. Тағы бір үш-төрт адам қолым жаңа жетті ме, дегендей, костюмдері мен галстуктерін де шешпестен карта соғуға кірісіп кетіпті, ал туалет жақтағы шеткі купенің кісілері дастарқан жайып үлгірген болулары керек, проводниктен шай сұрап, «әлі дайын емес» деген жауапқа торсылдап ренжіп жүр. Поезд дөңгелегінің бір қалыпты сартылына ғана құлақ түріп, терезеге қарап үнсіз келе жатқан біз ғанамыз. Жасы қырық бес, елулерді алқымдаған, бойы ортадан биіктеу, жалтыр бас еркек, оның қасындағы үріп ауызға салғандай, жас болса да өзін кәнігі әйелдердей байсалды ұстауға тырысатын келіншек және мен. Бір купеде үшеуміз ғана. Қаладағы бір шаруаларымды жайғастырамын деп жүріп вокзалға таксимен асығыс кеп, купемді тапқанымда жайғасып отырған осы екеуін көрдім. Еркегі журнал оқып, келіншек құр-бекер терезеге қарап отыр. Поезға кеше мініп, осында түнеп шыққан сияқты, түрлері тым немқұрайды, жан-жақтағы қарбалас пен адамдардың шуылына көңіл де бөлер емес. Мұндай-мұндайды талай көріп, әбден үйренген, тіпті мезі болған қалып танытып, еркегі мен кіргенде басын да көтермеді. — О-оу, сәлематсыздар ма! — дедім чемоданымды уақытша үстіңгі полкаға қоя салып, бас изеп. Ары қарап отырған келіншек мен жаққа жай ғана мойын бұрып, естілер-естілмес қана күбір етті де, тарашталған саусақтарына иегін қайта қойып, бәз-баяғы қалпына көшті. «Огонек» журналына үңілген еркек көзілдірігінің үстінен маған сүзіле бір қарап, ернін тамсанғандай бір қимылдатты да, сытыр еткізіп келесі бетті ашты. Амандасқанымыздың, алғашқы танысқанымыздың түрі осы болды. Әлдене есіне оқыс түскендей маңғаз еркек маған кенет қайта бұрылып: — Орныңыз нешінші еді? — деді. Мен әлгінде ғана проводникке көрсетіп, жазғы костюмімнің қалтасына жүгірте салған билетімді алып, ары-бері қарай бастадым. — Отыз жетінші болуы керек. Иә-иә, отыз жетінші екен,— дедім полка номерлеріне тез-тез көз тастап. Ер кісі әлде де болса тәуелді күйге түскісі келмей, көзілдірігін шешіп, жаймен ғана әлгінде мен чемодан қойған полканы нұсқап: — Бізге қарағанда жассыз ғой, анда орналаса беріңіз,— деді. — Сіздің орныңызға мына жеңгең жайғасып қалып еді. Билет аларда екеуі де төменгі орын болсын деп тапсырып-ақ едім, қараңызшы енді. — Ол иығын бүлк еткізіп қойды да, сөзін қайта бастады. — Бәлкім… Сіз ренжіп тұрған шығарсыз. Олай болса мен проводникке, тіпті