Біздің ауылдың көктемі қар астында жатады. Ол басқа жерлердегідей бір жылынып, бір суынып, артынып-тартынып жүрмейді. Қыс бойы бірінің үстіне бірі жауып, кірігіп қалған қарды бір түнде жауған жылы жаңбыр тоз-тоз етеді де, барлық сулы-сілеңді сай-салаға айдап тығады. Сол күні-ақ топ-топ қараторғайлар мен беласты қарғалар жерден шыққандай ағаш-ағаштың басына қонақтай қалады. Ертеңіне күннің көзі шығып, дәл былтырғыдай жердің буы бұрқырап, тайыздап, түбіндегі тасы көрініп қалатын момақан кішкене өзен де тап осы кезде арнасынан асып төгіліп, өткел бермей күреңітіп өжеттене ағады. Қар астынан бас көтерген көк шөптерге де өң кіріп қалады. Сөйтіп өзен жағалауына орналасқан біздің шағын ауылды бас-аяғы екі-үш күнде көктем жайлап жүре береді. Осындай кездерде жұрттың бәрінің бала болғысы келеді. Ойнағысы, асыр салғысы келеді. Ойын демекші, көктем шықса болды, біздің ауылда ойынның түрі көбейіп кетеді. Аударыспақ, қызымай таяқ, мың атар, ақсүйек, жасырынбақ, алтыбақан… Әйтеуір, айтып тауыса алмайсың. Өз басым осының бәрінен жасырынбақты жақсы көретінмін. Өйткені… Біз оқитын мектеп ауылдан бес-алты шақырымдай алыс. Сондықтан, сабаққа таң қараңғысында аттанып, үйге ымырт үйіріле келеміз. Түс ауған соң жердің тұсауы шешіліп кетеді деген рас па, әйтеуір, мектептен үйге қайтқанда жүрісіміз өнбей-ақ қояды. Алысып, жұлысып, татуласып, дауласып жүріп, әлден уақытта ауылға жетеміз-ау. Шаршап жетеміз. Бірақ үйге келіп тамаққа тойып алған соң, бәрін ұмытып, түнге қарай ауыл сыртына ақсүйек ойнауға шығамыз. Көктем біржолата шығып, көңіл біткен бір жадыраған кез. Он шақты қыз-балалар ақсүйек ойнауға шықсақ та, күн бұлыңғырлау болып, ай көрінбей қойды. Осыдан біраз күн бұрын құрылған алтыбақанды «үйдің дәл қасын жын ойнаққа айналдыра алмаймын» деп, сиыршы Дәулен трактор әкеп бұздырып тастапты. Сонан соң жасырынбақ ойнауға кірістік. Менің іздегеннен гөрі жасырынғанды жаным сүйеді. Оның үстіне, бізбен бірге бүгін Қаршыға да бар! Екеуміз бір класта оқимыз. Олар осыдан 3-4 ай бұрын көшіп келген еді. Содан бері бізбен бірге оқиды. Бұл — Қаршығаның бізбен бірге екінші рет ойнауға шығып тұрғаны. Ол бәрімізден ұялады. Тіпті өзінен де ұялады. Маған осы ұяңдығы ұнайды. Ол ауылдың байырғы балаларындай бізбен әлі етене жақын боп кете қойған жоқ. Балалармен сөйлесе қалса, еппен ғана жымиып езу тартады да, саусақтарына үңіле қалады. Сонан соң барып әлгілердің сөзін қостап басын изейді. Немесе басын шайқайды. Енді бірде қысқа ғана тіл қатып, өз сөзінен өзі қысылғандай, алдына түсіп тұрған қап-қара шашын алақанымен тынымсыз сипалай береді. Қаршығаның осылай көп адаммен сөйлесе бермейтінін де жақсы көремін. Ол алғаш мектепке келген күні менің қасыма отырған еді. Екінші сабақтың соңына шейін бір-бірімізден мүлде алыс отырдық. Тек бір рет екеуміз бір кітапты пайдаланғанда оның үлпілдеген маңдай шашы менің бетіме тиіп кетті. Сол есіме